کلمه «گرفت» یکی از واژه‌های پرکاربرد در زبان فارسی است و دارای معانی و کاربردهای مختلفی است. در اینجا به برخی از قواعد مرتبط با این کلمه و کاربردهای نگارشی آن اشاره می‌کنم:

1. معانی مختلف:

   • گرفتن به معنای قبض کردن: مثل «گرفت پول را».
   • گرفتن به معنای دست گرفتن: مثل «گرفت دست کودک».
   • گرفتن در معنای جذب کردن: مثل «گرفت احساسات مردم را».
   • گرفتن در معنای متوقف کردن: مثل «گرفت ترافیک».

2. انواع صرف:

   • «گرفت» شکل گذشته (ماضی) فعل «گرفتن» است و برای اشاره به عمل انجام شده در گذشته به کار می‌رود.
   • برای حالت‌های دیگر می‌توان از اشکال مختلف فعل «گرفتن» استفاده کرد: «می‌گیرد» (حال)، «گرفتید» (ماضی نقلی)، «خواهد گرفت» (آینده)، و غیره.

3. ترکیب‌های رایج:

   • «گرفتاری» به معنای مشغله یا مشکل.
   • «گرفتگی» به معنای پیدا شدن مشکل یا انسداد.
   • «گرفتن» در ترکیب با دیگر افعال: مانند «گرفتن تصمیم»، «گرفتن زمان»، «گرفتن عکس»، و غیره.

4. قواعد نگارشی:

   • در نوشته‌ها باید به زمان و نوع جمله توجه شود؛ مثلاً در جملات توصیفی، جایگاه «گرفت» باید درست انتخاب شود.
   • در جملات با فعل‌های حرکتی، «گرفت» می‌تواند به عنوان فعل اصلی یا به عنوان فعل کمکی به کار رود.
5. استفاده‌های فردی:
   • «گرفت» ممکن است در شعر و ادب فارسی نیز به شکل‌های مختلفی استفاده شود و ممکن است به صورت مجازی معناهایی عمیق‌تر و فلسفی‌تر هم یابد.

اگر سوال خاصی درباره‌ی کاربرد یا قاعده‌ای مرتبط با «گرفت» دارید، خوشحال می‌شوم بیشتر توضیح دهم.

1. باران ناگهان شروع به باریدن کرد و من را در میانه خیابان گرفت.
2. وقتی که او را دیدم، دوستانه دستش را گرفتم و به او خوش‌آمد گفتم.
3. پزشک نتیجه آزمایش را به من داد و گفت که بیماری‌ام به موقع تشخیص گرفته است.