لشکر

کلمه "لشکر" در زبان فارسی به معنی گروهی از سربازان و نیروهای نظامی است. در نوشتار و نگارش فارسی، به چند نکته توجه کنید:

1. نوشتار صحیح: کلمه "لشکر" به همین شکل و با همان هجای مشخص نوشته می‌شود.

2. جمع‌سازی: برای جمع‌بندی این کلمه می‌توان از "لشکرها" استفاده کرد. همچنین در برخی متون ادبی ممکن است از "لشکریان" نیز استفاده شود.

3. کاربرد در متون: کلمه "لشکر" غالباً در متون تاریخی، نظامی، ادبی و همچنین در حوزه‌های فرهنگ و ادب کاربرد دارد.

4. توجه به دستور زبان: هنگام استفاده از این کلمه در جملات، رعایت قواعد نحوی و دستوری الزامی است. به عنوان مثال:

   • "لشکر دشمن در حال پیشروی است."
   • "لشکر ساسانیان در نبردهای خود پیروزی‌های زیادی کسب کردند."

5. مضامین شاعری و ادبی: در شعر و ادبیات، "لشکر" ممکن است به عنوان نماد جنگ و نبرد، یا برای توصیف شرایط و وقایع خاص تاریخی و فرهنگی به کار رود.

6. مترادف‌ها و متضادها: ممکن است مترادف‌هایی مانند "سپاه" یا "نیرو" نیز در متون مختلف به جای "لشکر" به کار رود، اما استفاده از هر کدام بستگی به زمینه و مفهوم جمله دارد.

با رعایت موارد فوق، می‌توان به درستی از کلمه "لشکر" در نوشتار فارسی استفاده کرد.

1. فرمانده لشکر به نیروهای خود دستور داد تا برای نبرد آماده شوند.
2. لشکر دشمن به سرعت به مرزهای کشور نزدیک می‌شود و ما باید اقدامات لازم را انجام دهیم.
3. در تاریخ، لشکرهای بزرگ معمولاً به دلیل تاکتیک‌های استراتژیک خود در جنگ‌ها پیروز می‌شدند.