کلمه "لنگر" در زبان فارسی به چندین معنی و استفاده دارد. در اینجا به توضیح قواعد نگارشی و کاربردهای آن می‌پردازیم:

1. تعریف و معنی: کلمه "لنگر" به معنای وزنه‌ای است که به قایق‌ها یا کشتی‌ها متصل می‌شود تا آن‌ها را در یک جا ثابت نگه دارد. علاوه بر این، می‌تواند به معنای نماد ثبات یا امنیت نیز به کار رود.

2. نوشتار و تلفظ: این کلمه به صورت "لَنگَر" تلفظ می‌شود و در نوشتار نیز طبق قواعد فارسی با "ل" شروع می‌شود و در انتها با "ر" ختم می‌گردد.

3. نحو و ساختمان جمله:

   • "لنگر" می‌تواند به عنوان اسم فعلی در جملات استفاده شود:
     مثال: "کشتی لنگر انداخت."
   • همچنین می‌تواند به عنوان مفعول در جملات به کار رود:
     مثال: "او لنگر را روی زمین گذاشت."

4. قواعد نگارشی:

   • در نوشتن این کلمه باید دقت شود تا همیشه به صورت صحیح و با اعراب‌گذاری درست نوشته شود. از نوشتن آن به صورت‌های نامعتبر یا غلط پرهیز شود.
   • اگر کلمه "لنگر" بخواهد به صورت توصیفی به کار رود، برای مشخص کردن ویژگی‌ها می‌توان از صفات استفاده کرد:
     مثال: "لنگر سنگین" یا "لنگر فولادی".
5. استفاده‌های ادبی و استعاری:
   • "لنگر" می‌تواند به طور استعاری در ادبیات به کار رود. به عنوان مثال، ممکن است از کلمه "لنگر" برای اشاره به ثبات عاطفی یا امنیت در یک رابطه استفاده شود:
     مثال: "او همچون لنگری در زندگی‌ام باقی ماند."

با رعایت این نکات می‌توان به درستی از کلمه "لنگر" در نوشتار و گفتار استفاده کرد.

1. کشتی در بندر به لنگر وصل شد تا در آرامش منتظر مسافرانش بماند.
2. لنگر در دریا باعث تثبیت قایق‌ها در برابر طوفان‌های ناگهانی می‌شود.
3. او به عنوان یک لنگر در زندگی‌ام عمل کرده و همیشه حامی من بوده است.