کلمه میانی (مؤنث: میانه) در زبان فارسی به واژه یا گروهی از واژه‌ها اشاره دارد که در جمله یا عبارت به عنوان واژه‌ای که در یک چارچوب قرار گرفته و می‌تواند به مفهومی خاص اشاره کند، مورد استفاده قرار می‌گیرد. این کلمه می‌تواند به چندین صورت در قواعد نگارشی و زبانی مورد توجه قرار گیرد:

1. جایگاه در جمله: کلمه میانی معمولاً در میان اجزای جمله قرار می‌گیرد و می‌تواند در نقش فاعل، مفعول، قید و یا صفت ظاهر شود.

2. استفاده از ویرگول: در بعضی موارد، برای تفکیک کلمه میانی از دیگر اجزای جمله، می‌توان از ویرگول استفاده کرد. این موضوع معمولاً در جملات پیچیده یا مرکب بیشتر مشاهده می‌شود.

3. علامت گذاری: در نگارش فارسی برای تأکید بر کلمات میانی می‌توان از علامت‌های نگارشی مختلفی مانند «:»، «؛» و «( )» استفاده کرد.

4. قیدها و صفات: کلمه میانی می‌تواند شامل قیدها و صفات باشد که برای توصیف بیشتر موضوع یا فاعل جمله به کار می‌روند.

5. تطابق: در فارسی، تطابق بین فاعل و فعل بسیار اهمیت دارد، بنابراین در استفاده از کلمه میانی، باید به هم‌خوانی جنس و تعداد آن توجه کرد.

به‌طور کلی، استفاده صحیح از کلمات میانی در جملات فارسی نه تنها به بهبود روانی و زیبایی متن کمک می‌کند، بلکه مفهوم جمله را نیز روشن‌تر می‌سازد.

1. در مسابقه دو، او در میانی زمان تعیین شده توانست رکورد خود را بهبود بخشد.
2. کتابی که در مورد تاریخ هنر نوشته شده، شامل فصولی در مورد دوره‌های ابتدایی و میانی است.
3. این پل میانی بین دو شهر، یکی از مهم‌ترین نقاط عبور برای گردشگران محسوب می‌شود.