نقطه سکون یا "نقطهٔ سکون" (مربوط به علائم نگارشی) در زبان فارسی به نشانه‌ای اشاره دارد که برای نشان دادن توقف و سکون در خواندن یک کلمه یا جمله استفاده می‌شود. این علامت معمولاً در نوشته‌های ادبی یا رسمی کاربرد دارد. در اینجا چند نکته دربارهٔ قواعد و نگارش مربوط به نقطۀ سکون آورده شده است:

1. جایگاه نقطه سکون: نقطۀ سکون معمولاً در انتهای کلمه یا بعد از حروف اضافه نوشته می‌شود تا نشان‌دهندهٔ توقف باشد.

2. فاصله و پیوستگی: بین نقطه سکون و کلمهٔ قبل از آن باید فاصلهٔ مناسبی رعایت شود تا خوانایی متن حفظ شود.

3. نکات گرامری: استفاده از نقطه سکون معمولاً در نوشتار رسمی و متون ادبی رایج است و در نوشتار روزمره یا محاوره‌ایی کمتر دیده می‌شود.

4. آیینه‌ای از خط: نقطه سکون می‌تواند به دو شکل نوشته شود: به عنوان نقطه‌ای عادی یا به صورت مفهومی برای نشان دادن توقف.

5. استفاده در شعر: در اشعار، این علامت می‌تواند برای ایجاد سکوت و تأمل در بین ابیات کاربرد داشته باشد.

به‌طور کلی، استفاده از نقطۀ سکون بستگی به سبک نوشتار و نوع متن دارد و باید به کاربرد صحیح آن در متن‌های رسمی و ادبی توجه شود.