کلمه "بدگمان" در زبان فارسی به معنای کسی است که نسبت به دیگران یا شرایط، سوء‌ظن دارد و به راحتی به‌دروغ یا خیانت شک می‌کند. این واژه از ترکیب دو جزء «بد» و «گمان» تشکیل شده است. در زیر به برخی از قواعد نگارشی و تفصیل‌های مربوط به این کلمه اشاره می‌شود:

1. نوشتار صحیح: این کلمه به صورت پیوسته و بدون فاصله نوشته می‌شود. به هیچ وجه نباید آن را به صورت جدا از هم (بد گمان) نوشت.

2. معنی و کاربرد: "بدگمان" به عنوان صفت به کار می‌رود و می‌تواند به شکل‌های مختلف در جملات استفاده شود. مثلاً:

   • او فردی بدگمان است و همیشه به دیگران شک دارد.
   • بدگمانی می‌تواند منجر به مشکلات بسیاری در روابط شود.

3. جنس: این کلمه به صورت عام و برای هر دو جنس (مرد و زن) به کار می‌رود و در مفاهیم اجتماعی و روان‌شناختی کاربرد دارد.

4. مقابل‌ واژه: معادل‌های ضد آن مانند "خوش‌گمان" وجود دارد که به فردی اشاره دارد که به دیگران اعتماد دارد و سوءظن ندارد.

5. استفاده در زبان محاوره و نوشتار: "بدگمان" در زبان محاوره و نوشتار رسمی به‌کار می‌رود و از معانی و مفاهیم منفی برخوردار است.

با رعایت این نکات، می‌توانید این کلمه را به درستی در جملات و متون خود استفاده کنید.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "بدگمان" در جملات مختلف آورده‌ام:

1. علی به دلیل تجربیات گذشته‌اش همیشه بدگمان بود و به سختی به دیگران اعتماد می‌کرد.
2. وقتی سارا متوجه شد که دوستش بدون او برنامه‌ریزی کرده است، بدگمان شد که او از او دوری می‌کند.
3. حتی در مواقعی که شواهد کافی نبود، او به هر چیزی که می‌شنید بدگمان بود و همیشه در جستجوی حقیقت بود.
4. بدگمانی او باعث شد که نتواند روابط سالمی با دیگران برقرار کند و همیشه تنها بماند.
5. معلم در تلاش بود تا بدگمانی دانش‌آموزان را نسبت به یکدیگر کاهش دهد و به آن‌ها آموزش دهد که باید اعتماد کنند.

اگر مثال‌های بیشتری نیاز دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!