کلمه "نبشتن" (به معنی نوشتن) از نظر قواعد فارسی و نگارشی به شکل‌های مختلفی قابل صرف است. در زیر به برخی نکات نگارشی مرتبط با این کلمه اشاره می‌کنم:

1. صرف فعل: کلمه "نبشتن" در زمان‌های مختلف به شکل‌های زیر صرف می‌شود:

   • حال: من می‌نویسم، تو می‌نویسی، او می‌نویسد
   • گذشته: من نوشتم، تو نوشتی، او نوشت
   • آینده: من خواهم نوشت، تو خواهی نوشت، او خواهد نوشت

2. نحوه استعمال: در جملات می‌توان "نبشتن" را به عنوان فعل اصلی یا فعل کمکی به کار برد. به عنوان مثال:

   • "من همیشه یادداشت‌هایم را می‌نویسم."
   • "او قصد دارد داستانی بنویسد."

3. استفاده از موارد دیگر: در بعضی از قواعد نگارشی، از "نوشتن" به عنوان مصدر استفاده می‌شود:

   • "نوشتن یکی از مهارت‌های مهم است."

4. تقسیم‌بندی زمان‌ها: در زمان‌های مختلف، باید توجه داشت که برای بیان فعل در فعل نقلی و فعل ماضی، ساختار جملات تغییر می‌کند.

5. نکات نگارشی: در نوشتن متن‌ها، باید دقت شود که فعل در جملات به درستی صرف و مورد استفاده قرار گیرد تا فهم مطلب کامل و بدون ابهام باشد.

در کل، "نبشتن" یا "نوشتن" از جمله افعال مهم در زبان فارسی است و استفاده صحیح آن در نوشتار می‌تواند تأثیر زیادی بر کیفیت متن داشته باشد.

1. او تصمیم گرفت که هر روز در دفترچه‌اش خاطراتش را نبشتن کند.
2. معلم به دانش‌آموزان یاد داد که چگونه به‌درستی متن‌هایشان را نبشتن و ویرایش کنند.
3. هنگامی که احساساتش را نبشتن، از آرامش بیشتری برخوردار شد.