کلمه "وحی" در زبان فارسی به معنای پیام یا revelation است که معمولاً به دریافت پیام‌های الهی اشاره دارد. برای استفاده صحیح از این کلمه در نوشتار فارسی، می‌توان به چند نکته نگارشی و قواعد مربوطه اشاره کرد:

1. هجی صحیح: واژه "وحی" به صورت صحیح باید به همین شکل نوشته شود و نیازی به تغییرات ندارد.

2. فعل و اسم: "وحی" می‌تواند در جمله به عنوان اسم به کار رود. مثلاً: "وحی بر پیامبر نازل شد." در این جمله "وحی" اسم است و به عمل وحی اشاره دارد.

3. ترکیب با دیگر کلمات: ممکن است "وحی" با دیگر واژه‌ها ترکیب شود. به عنوان مثال: "وحی الهی"، "وحی نبوی"، "وحی کتابی"، که در این موارد نحوه نگارش و جایگاه کلمات باید رعایت شود.

4. استفاده در زبان محاوره و نوشتاری: در محاوره و نوشتار رسمی و ادبی، از "وحی" به شکل‌های مختلف استفاده می‌شود. مثلاً در متون دینی معمولاً به شکل رسمی‌تری به کار می‌رود.

5. نوع نوشتار: اگر در متون علمی یا دینی از "وحی" استفاده می‌شود، باید دقت کرد که با توجه به حوزه‌های مختلف، معنای خاصی پیدا کند. به عنوان مثال، در متون فلسفی ممکن است به تعریف‌های خاصی از وحی اشاره شود.

با رعایت این نکات، می‌توان به درستی و با دقت از کلمه "وحی" در نوشتار و گفتار خود استفاده کرد.

1. وحی الهی به پیامبران، راهنمایی برای هدایت بشر است.
2. در دین اسلام، وحی به عنوان منبع اصلی دانش و الهام در نظر گرفته می‌شود.
3. مطالعه آیات وحی شده، به انسان کمک می‌کند تا به معانی عمیق‌تر زندگی پی ببرد.