کلمه «انسان» در زبان فارسی به تصریف و استفاده‌های مختلفی می‌پردازد. در زیر به برخی از قواعد و نکات نگارشی و قواعد مربوط به این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نوشتار صحیح: کلمه «انسان» به همین صورت نوشته می‌شود و نوشتن آن با حروف بزرگ یا کوچک بستگی به موقعیت و جمله دارد. در ابتدای جمله، مانند همه کلمات، باید با حرف بزرگ شروع شود: «انسان‌ها».

2. جمع و مفرد:

   • «انسان» به معنای فرد واحد است.
   • جمع آن «انسان‌ها» می‌باشد: مثلاً «انسان‌ها موجوداتی تفکرکننده هستند.»

3. صرف و تغییرات:

   • این کلمه به خودی خود صرف نمی‌شود اما می‌تواند در جملات مختلف به عنوان فاعل، مفعول و... استفاده شود.
   • به عنوان مثال: «انسان به دانش نیاز دارد.» (فاعل) و «من انسان را می‌شناسم.» (مفعول).

4. قید و صفت:

   • می‌توان برای توصیف انسان از صفات و قیود مختلف استفاده کرد. به عنوان مثال: «انسان خلاق»، «انسان متفکر»، یا «انسان باانصاف».

5. ترکیب‌های معنایی:

   • «انسان» می‌تواند با دیگر کلمات ترکیب شده و معانی جدیدی به وجود آورد، مانند «انسانیت» (ویژگی‌ها و خصوصیات انسانی) یا «انسان‌شناسی» (علم مطالعه انسان).

6. نکات نگارشی:

   • در نوشتار رسمی و علمی، باید به دقت به زمینه و نوع متن توجه کرد تا از اصطلاحات مناسب استفاده شود.
   • همچنین دقت در استفاده از کلمات مترادف و مرتبط مثل «بشر» و «مردم» نیز مهم است.
7. استفاده در آثار ادبی:
   • کلمه «انسان» در ادبیات و شعر فارسی به وفور استفاده شده است و می‌توان معانی عمیق‌تری برای این کلمه پیدا کرد.

این نکات کمک می‌کنند تا در نوشتار و گفتار فارسی، از کلمه «انسان» به درستی استفاده شود.

البته! در اینجا چند مثال از کلمه "انسان" در جملات مختلف آورده شده است:

1. انسان‌ها باید به فکر حفظ محیط زیست باشند.
2. هر انسان حق دارد که آزادانه زندگی کند.
3. انسان‌های مبتکر می‌توانند تغییرات بزرگی در جامعه ایجاد کنند.
4. به اعتقاد بعضی، انسان موجودی اجتماعی است و به تعامل با دیگران نیاز دارد.
5. شاید انسان‌ها در طول زمان تغییر کنند، اما ارزش‌های بنیادی همواره باقی می‌مانند.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید، لطفاً اطلاع دهید!