کلمه "انگشت" در زبان فارسی دارای قواعد و نکات نگارشی خاصی است که می‌توان به آنها اشاره کرد:

1. ساختار کلمه: "انگشت" یک اسم است و به اعضای دست یا پا اشاره دارد. در فارسی، این کلمه به صورت مفرد و جمع (انگشت‌ها) به کار می‌رود.

2. صرف و نحوه استفاده:

   • مفرد: انگشت
   • جمع: انگشت‌ها

3. نقش جمله: "انگشت" می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول یا دیگر نقش‌های نحوی در جمله به کار رود. مثلاً:

   • انگشت او در درد بود. (فاعل)
   • او انگشتش را زخم کرده بود. (مفعول)

4. وصف و قید: می‌توان برای توصیف انگشت، از صفات استفاده کرد:

   • انگشت بزرگ، انگشت کوچک، انگشت زینتی
   • او با انگشت شستش چیزی را اشاره کرد.

5. نکات نگارشی:

   • نوشتن "انگشت" به صورت پیوسته و بدون هیچگونه خطای املایی.
   • در نوشتار رسمی و غیررسمی، از "انگشت" به درستی در جملات استفاده کنید و به ساختارهای درست توجه کنید.
6. مثال‌ها:
   • انگشتانش را در کیسه کرد.
   • او با انگشتش بر صفحهٔ کتاب اشاره کرد.

با رعایت این نکات، می‌توان به درستی از کلمه "انگشت" در نوشته‌ها و جملات فارسی استفاده کرد.

البته! در اینجا چند مثال برای استفاده از کلمه "انگشت" در جملات آورده‌ام:

1. او با انگشتش اشاره کرد که کجا برویم.
2. بچه‌ها با انگشتانشان روی شن‌های ساحل نقاشی می‌کشیدند.
3. در هنگام کار با چاقو، باید مراقب انگشتانت باشی تا آسیب نبینی.
4. معلم از دانش‌آموزان خواست تا با انگشتشان جواب درست را نشان دهند.
5. او با انگشتش روی صفحه‌نمایش ضربه زد تا تصویر را بزرگ کند.

اگر سوال دیگری دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!