انگشت

کلمه "انگشت" در زبان فارسی دارای قواعد و نکات نگارشی خاصی است که می‌توان به آنها اشاره کرد:

1. ساختار کلمه: "انگشت" یک اسم است و به اعضای دست یا پا اشاره دارد. در فارسی، این کلمه به صورت مفرد و جمع (انگشت‌ها) به کار می‌رود.

2. صرف و نحوه استفاده:

   • مفرد: انگشت
   • جمع: انگشت‌ها

3. نقش جمله: "انگشت" می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول یا دیگر نقش‌های نحوی در جمله به کار رود. مثلاً:

   • انگشت او در درد بود. (فاعل)
   • او انگشتش را زخم کرده بود. (مفعول)

4. وصف و قید: می‌توان برای توصیف انگشت، از صفات استفاده کرد:

   • انگشت بزرگ، انگشت کوچک، انگشت زینتی
   • او با انگشت شستش چیزی را اشاره کرد.

5. نکات نگارشی:

   • نوشتن "انگشت" به صورت پیوسته و بدون هیچگونه خطای املایی.
   • در نوشتار رسمی و غیررسمی، از "انگشت" به درستی در جملات استفاده کنید و به ساختارهای درست توجه کنید.
6. مثال‌ها:
   • انگشتانش را در کیسه کرد.
   • او با انگشتش بر صفحهٔ کتاب اشاره کرد.

با رعایت این نکات، می‌توان به درستی از کلمه "انگشت" در نوشته‌ها و جملات فارسی استفاده کرد.