کلمه «ایران دوست» ترکیبی از دو واژه است: «ایران» و «دوست». در اینجا به قواعد فارسی و نگارشی مربوط به این ترکیب توجه می‌کنیم:

1. فاصله‌گذاری: در فارسی، معمولاً بین دو واژه‌ای که به‌صورت مستقل نوشته می‌شوند، فاصله وجود دارد. بنابراین، «ایران دوست» باید بدون هیچ‌گونه اتصالی بین دو واژه نوشته شود.

2. استفاده از «ایران»: «ایران» اسم خاص و به‌معنای کشور ایران است. در نوشته‌ها یا مکالمات رسمی، این اسم باید با احترام و نزاکت بیان شود.

3. استفاده از «دوست»: کلمه «دوست» به معنای محبت و غمخواری است. در اینجا، می‌تواند صفتی برای توصیف کسی باشد که به ایران علاقه‌مند است یا ایران را دوست دارد.

4. ترکیب معنایی: جمله «ایران دوست» به معنای کسی است که به ایران علاقه‌مند است یا خود را به‌عنوان حامی و دوست ایران معرفی می‌کند.

5. قید حالت: در متن های رسمی و ادبی می‌توان از قیدهایی مانند «بسیار»، «عاشق»، یا «دوست‌دار» پیش از «ایران» استفاده کرد، مانند «عاشق ایران دوست» یا «دوست‌دار ایران».

به‌طور کلی، وقتی درباره ترکیب «ایران دوست» صحبت می‌کنیم، با توجه به قواعد نگارشی و معنایی، باید به نحوه استفاده صحیح از این ترکیب در جملات دقت کنیم.