کلمه "ایزد" در زبان فارسی به معنای خدا یا خداوند است و در متون ادبی، مذهبی و فلسفی به کار می‌رود. در زیر به برخی از قواعد و نکات نگارشی و زبانی مربوط به این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نقطه‌گذاری: هنگامی که "ایزد" به عنوان اسم خاص به کار می‌رود، معمولاً نیازی به نوشتن در آغاز جمله نیست و می‌توان آن را در وسط یا انتهای جمله قرار داد.

2. استفاده در متن: واژه "ایزد" معمولاً در متون رسمی و ادبی به کار می‌رود. در متون روزمره و محاوره‌ای بیشتر از "خدا" استفاده می‌شود.

3. تطابق با فعل: هنگامی که "ایزد" به عنوان فاعل در جمله به کار می‌رود، فعل باید متناسب با آن تصریف شود. به عنوان مثال:

   • "ایزد دوستدار انسان‌هاست."
   • "ایزد در دل بندگان خویش حضور دارد."

4. نکته‌های صرفی: "ایزد" یک اسم مفرد است و برای جمع آن باید از واژه‌هایی مانند "ایزدان" استفاده کرد.

5. معانی و مصداق‌ها: این کلمه ممکن است در متون مختلف معانی و مصداق‌های متنوعی داشته باشد. بنابراین در نوشتن و صحبت کردن با دقت به زمینه و محتوای کلام توجه کنید.

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی و به راحتی از کلمه "ایزد" در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "ایزد" در جمله آورده شده است:

1. در فرهنگ باستانی ایران، ایزد نور و روشنایی، همیشه مورد پرستش قرار می‌گرفت.
2. ایزد مهر به عنوان نماد دوستی و محبت در اساطیر ایرانی شناخته می‌شود.
3. در آیین زرتشتی، ایزد آتش از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و در مراسم‌های مختلف حضور دارد.
4. او باور داشت که هر ایزد قدرت و مسئولیت خاصی را بر عهده دارد و باید مورد احترام قرار گیرد.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید، لطفاً بفرمایید!