کلمه «باز کردن» به عنوان یک فعل مرکب در زبان فارسی دارای قواعد خاصی است. در ادامه به برخی از نکات و قواعد نگارشی و دستوری مرتبط با این کلمه اشاره می‌کنم:

1. تحلیل ساختار:

   • «باز» به عنوان یک قید به معنی «به حالت اولیه درآوردن» یا «آزاد کردن» و «کردن» به عنوان فعل اصلی عمل می‌کند. بنابراین «باز کردن» به معنای «آزاد کردن» یا «آشکار کردن» چیزی است.

2. صرف فعل:

   • این فعل در زمان‌های مختلف قابل صرف است:
     • گذشته: باز کرد
     • حال: باز می‌کند
     • آینده: باز خواهد کرد

3. استفاده در جملات:

   • «او در را باز کرد.»
   • «من هر روز کتابم را باز می‌کنم.»

4. استفاده از کلمات وابسته:

   • می‌توان از این فعل همراه با قیدها و صفات دیگر استفاده کرد. برای مثال:
     • «او آرام در را باز کرد.»
     • «کتاب را به آرامی باز کرد.»

5. نگارش و املا:

   • در نگارش، باید به این نکته توجه شود که «باز کردن» به صورت جدا نوشته می‌شود و به هیچ عنوان به صورت «بازکردن» یا «بازکردن» نوشته نمی‌شود.

6. استفاده در اصطلاحات:

   • این عبارت می‌تواند در اصطلاحات مختلفی به کار رود، مثلاً: «باز کردن پرونده» یا «باز کردن مسیر» که به معنای شروع یا آغاز چیزی است.
7. توجه به معنی مشخص:
   • معانی مختلف این فعل بسته به زمینه می‌تواند متفاوت باشد؛ مثلاً «باز کردن در» به معنای آزاد کردن ورودی است، در حالی که «باز کردن موضوع» به معنای آغاز بحث درباره یک موضوع خاص است.

با رعایت این نکات، می‌توان به صورت صحیح از کلمه «باز کردن» استفاده کرد.

1. او تصمیم گرفت در را با احتیاط باز کند تا صدای آن دیگران را بیدار نکند.
2. معلم به دانش‌آموزان آموزش داد که چگونه در نرم‌افزار جدید را باز کنند.
3. صبح روز شنبه، خانواده برای باز کردن کادوهای تولد جمع شدند.