بدیهه

کلمه "بدیهه" در زبان فارسی به معنای چیزی است که به طور طبیعی و بدون آمادگی قبلی ایجاد یا بیان می‌شود. در نگارش این کلمه و استفاده از آن، قواعد زیر قابل توجه است:

1. املاء: کلمه "بدیهه" به صورت صحیح به این شکل نوشته می‌شود. دقت کنید که حرف "ه" آخر، به صورت "ه" غیرملفوظ نوشته می‌شود.

2. نحوه استفاده: "بدیهه" معمولاً به عنوان صفت یا قید در جملات به کار می‌رود. به عنوان مثال:

   • "او در سخنرانی خود به بدیهه‌گویی پرداخت."
   • "این نظریه بدیهه است."

3. نقطه‌گذاری: در صورت استفاده در وسط جمله، از ویرگول یا سایر نشانه‌های نگارشی به درستی استفاده کنید. به عنوان مثال:

   • "مسئله، بدیهه، اما نیاز به توضیح بیشتری دارد."

4. هم‌نشینی: "بدیهه" معمولاً در ترکیب با کلمات دیگر نیز به کار می‌رود. ترکیباتی مانند "بدیهه‌گویی" یا "بدیهه‌نویسی" رایج هستند.

5. فعل مناسب: معمولاً با افعالی چون "گفتن"، "نویسیدن" و "ایجاد کردن" همراه می‌شود. به عنوان مثال:
   • "او توانست نظری بدیهه در مورد موضوع ارائه دهد."

با رعایت این نکات می‌توانید به درستی از کلمه "بدیهه" در نوشتار خود استفاده کنید.

البته! در ادامه چند مثال برای کلمه "بدیهه" در جمله آورده‌ام:

1. در بحث‌های فلسفی، برخی از مفاهیم به‌عنوان بدیهه در نظر گرفته می‌شوند و نیازی به اثبات ندارند.
2. صحبت‌های او در جمع به‌صورت بدیهه و ساده بیان می‌شد، اما تاثیر زیادی بر روی مخاطبان داشت.
3. بدیهه‌گویی در بعضی از موقعیت‌ها می‌تواند باعث کاهش تنش‌ها و ایجاد یک ارتباط مثبت شود.
4. او به‌قدری در کارش مهارت داشت که بسیاری از راه‌حل‌ها را بدیهه و بدون نیاز به فکر کردن ارائه می‌داد.
5. در کلاس، معلم به بدیهه‌های علمی اشاره کرد که همگی آن‌ها را از قبل می‌دانستیم.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید، خوشحال می‌شوم که کمک کنم!