کلمه "بسر" در زبان فارسی به معنی "غلام" یا "پسری که هنوز به سن بلوغ نرسیده است" به کار می‌رود. این واژه یک نامزد ادبی و تاریخی است و در متون کهن فارسی بیشتر دیده می‌شود.

قواعد نوشتاری و نگارشی مرتبط با "بسر":

1. املا و رسم الخط: برای نوشتن این کلمه، باید به املای آن دقت شود. شکل صحیح "بسر" است نه "بسر" با اعراب یا نشانه‌های دیگر.

2. متن و جایگاه: این کلمه معمولاً در متون تاریخی، ادبی یا در اشعار به کار می‌رود. بنابراین، باید با توجه بهcontext و موقعیت مناسب استفاده شود.

3. توجه به معنی: در هنگام استفاده از این واژه، باید به معنای آن و زمینه‌ای که در آن به کار می‌رود توجه کنید تا ایجاد ابهام نکند.

4. قید زمان و مکان: اگر در جمله‌ای از "بسر" استفاده می‌شود، بهتر است به زمان و مکان اشاره شود که بدانند اشاره به چه دوره‌ای است.

مثال‌هایی از کاربرد:

• در اشعار: "بسر جوانی در باغی نشسته..."
• در نثر ادبی: "بسران آن زمان، در دل جوانی و عشق می‌زیستند..."

دقت کنید که استفاده صحیح و به‌جا از این واژه می‌تواند نوشته‌های شما را غنی‌تر و جذاب‌تر کند.

کلمه "بسر" در زبان فارسی به معنای جوجه یا بچه پرنده است و به طور خاص به جوجه‌هایی که هنوز به سن جوانی نرسیده‌اند اطلاق می‌شود. در زیر چند مثال برای استفاده از این کلمه در جملات آورده شده است:

1. بسرها در لانه منتظر مادرشان هستند تا غذا بیاورد.
2. بسرهای کوچک به دور مادرشان در حال جست‌وخیز بودند.
3. در مزرعه، بسرهای رنگارنگی در حال بازی بودند.
4. کشاورز هر روز صبح به سراغ بسرها می‌رفت تا از سلامتی آن‌ها مطمئن شود.
5. بسرهایی که در این فصل به دنیا آمده‌اند، بسیار فعال و شاداب هستند.

اگر سوال دیگری دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!