آفتابه

کلمه "آفتابه" در زبان فارسی به اشیائی اطلاق می‌شود که معمولاً برای شست‌وشوی دست‌ها و صورت استفاده می‌شود. در مورد این کلمه، قواعد نگارشی و دستوری خاصی وجود ندارد، اما می‌توان به نکات زیر اشاره کرد:

1. املا: "آفتابه" به همین شکل نوشته می‌شود و جزء کلمات فارسی است. در نوشتار باید توجه کنید که "ا" در ابتدا به صورت "آ" نوشته شود.

2. صرف و نحوه‌ی استفاده:

   • مفرد و جمع: "آفتابه" به صورت مفرد به کار می‌رود و جمع آن "آفتابه‌ها" است.
   • اسم: این کلمه یک اسم است و می‌تواند به عنوان فاعل یا مفعول در جملات استفاده شود.

3. کنش و وابستگی: معمولاً زمانی به کار می‌رود که در مورد شست‌وشو صحبت می‌شود. برای مثال:

   • "آفتابه را پر از آب کردم."
   • "او از آفتابه برای شستن دست‌هایش استفاده کرد."
4. وسیله‌ی توصیفی: گاهی اوقات می‌توان آن را با صفات توصیفی به کار برد. برای مثال:
   • "آفتابه‌ی سفید را برداشت."

در کل، "آفتابه" یکی از کلمات رایج و شیءی است که در محاوره‌های روزمره و متون فارسی به وفور یافت می‌شود و استفاده از آن نیازی به رعایت قواعد پیچیده ندارد.