کلمه "آفتابه" در زبان فارسی به اشیائی اطلاق می‌شود که معمولاً برای شست‌وشوی دست‌ها و صورت استفاده می‌شود. در مورد این کلمه، قواعد نگارشی و دستوری خاصی وجود ندارد، اما می‌توان به نکات زیر اشاره کرد:

1. املا: "آفتابه" به همین شکل نوشته می‌شود و جزء کلمات فارسی است. در نوشتار باید توجه کنید که "ا" در ابتدا به صورت "آ" نوشته شود.

2. صرف و نحوه‌ی استفاده:

   • مفرد و جمع: "آفتابه" به صورت مفرد به کار می‌رود و جمع آن "آفتابه‌ها" است.
   • اسم: این کلمه یک اسم است و می‌تواند به عنوان فاعل یا مفعول در جملات استفاده شود.

3. کنش و وابستگی: معمولاً زمانی به کار می‌رود که در مورد شست‌وشو صحبت می‌شود. برای مثال:

   • "آفتابه را پر از آب کردم."
   • "او از آفتابه برای شستن دست‌هایش استفاده کرد."
4. وسیله‌ی توصیفی: گاهی اوقات می‌توان آن را با صفات توصیفی به کار برد. برای مثال:
   • "آفتابه‌ی سفید را برداشت."

در کل، "آفتابه" یکی از کلمات رایج و شیءی است که در محاوره‌های روزمره و متون فارسی به وفور یافت می‌شود و استفاده از آن نیازی به رعایت قواعد پیچیده ندارد.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "آفتابه" در جمله آورده شده است:

1. پس از اینکه از حمام خارج شدم، آفتابه را در جای خود گذاشتم.
2. او همیشه آفتابه را با خود به سفر می‌برد تا در مواقع ضروری از آن استفاده کند.
3. در بازار، انواع مختلفی از آفتابه‌ها با طرح‌ها و رنگ‌های زیبا وجود دارد.
4. هنگام وضو، آفتابه را پر از آب کردم تا راحت‌تر وضو بگیرم.
5. مادرم به من یاد داده بود که بعد از استفاده از آفتابه آن را تمیز کنم.

اگر به مثال‌های بیشتری نیاز دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!