آفریدگار

کلمه "آفریدگار" در زبان فارسی به معنای "خالق" یا "آفریدنده" است و اغلب برای اشاره به خداوند یا هرموجودی که چیزی را می‌سازد و خلق می‌کند، استفاده می‌شود. در نگارش و استفاده از این کلمه، به چند نکته توجه کنید:

1. نویسه‌ی صحیح: از نظر نگارشی، "آفریدگار" باید به این شکل نوشته شود و نباید در آن تغییراتی ایجاد کرد.

2. نوشتن با حرف اول بزرگ: در متون رسمی یا مذهبی، معمولاً "آفریدگار" وقتی به معنای خداوند به کار می‌رود، با حرف اول بزرگ نوشته می‌شود: "آفریدگار".

3. تطابق در جمع: در صورتی که کلمه "آفریدگار" در جمع به کار برود، باید به "آفریدگان" تغییر یابد، هرچند این شکل کمتر استفاده می‌شود و به تناسب با زمینه معنایی آن بستگی دارد.

4. هم‌نشینی با کلمات دیگر: هنگام استفاده از "آفریدگار" در جملات، باید به نحوه هم‌نشینی و ارجاع به دیگر واژه‌ها دقت کرد تا معنا به درستی منتقل شود. مثلاً: "آفریدگار جهان" یا "در اشعار، آفریدگار نشان‌دهنده‌ی معانی والایی است".

5. زبان ادبی: "آفریدگار" برای بکارگیری در نوشتار ادبی و شعر مناسب است و می‌تواند زیبایی خاصی را به متن ببخشد.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "آفریدگار" به درستی و زیبایی در نوشتار فارسی استفاده کنید.

البته! در اینجا چند مثال برای استفاده از کلمه “آفریدگار” در جملات آورده شده است:

1. آفریدگار عالم، خالق همه موجودات و راز هستی است.
2. در باور ما، آفریدگار به همه انسان‌ها نعمت‌هایی عطا کرده است.
3. شعرهای عاشقانه او، تجلی محبت بین آفریدگار و مخلوقاتش است.
4. بسیاری از فلاسفه به بررسی صفات آفریدگار و تأثیر آن بر زندگی بشر پرداخته‌اند.
5. او معتقد بود که آفریدگار در دل هر موجودی نوری را قرار داده که راه را به او نشان می‌دهد.

امیدوارم این جملات برای شما مفید باشد!