کلمه "بی‌رحم" یکی از صفات در زبان فارسی است که به معنای عدم رحمت و مهربانی به کار می‌رود. این کلمه شامل دو بخش "بی" و "رحم" است. در زیر به توضیح برخی از قواعد نگارشی و زبانی مربوط به این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نحوه نوشته شدن: این کلمه باید با حرف وصل (ی)، یعنی "بی‌رحم" نوشته شود. این نشان‌دهنده این است که "بی" به عنوان پیشوندی به معنای نقیض یک ویژگی با کلمه "رحم" ترکیب شده است.

2. فاصله و حروف جداکننده: در نوشتن کلمات ترکیبی با پیشوند "بی" و اسم‌ها یا صفات، هیچ فاصله‌ای بین "بی" و کلمه اصلی (در اینجا "رحم") وجود ندارد. بنابراین "بی رحم" نادرست است و باید "بی‌رحم" نوشته شود.

3. قلمرو معنایی: این کلمه معمولاً در زمینه‌هایی به کار می‌رود که فرد یا موجودی فاقد احساسات رحمانه و مهربانی است. می‌تواند به افراد، اعمال یا حتی شرایط و موقعیت‌ها نسبت داده شود.

4. کاربردهای دیگر: ممکن است "بی‌رحم" در توصیف افراد، موقعیت‌ها یا حتی حیوانات به کار رود. مثلاً: "او بی‌رحم است"، یا "این شرایط بی‌رحم می‌باشد".

5. کتاب نوشتاری: در متون رسمی و ادبی، این کلمه به صورت صحیح و با رعایت نکات نگارشی به کار می‌رود. نویسندگان در متون خود باید از این قاعده پیروی کنند تا متن آن‌ها از لحاظ نگارشی صحیح باشد.

با رعایت این قواعد، می‌توانید از کلمه "بی‌رحم" به طور صحیح و مؤثر در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.

1. او در مقام مدیریت خود، بی‌رحم و سختگیر بود و هیچ‌گونه عذری را نمی‌پذیرفت.
2. داستان‌های قدیمی درباره دلاورانی که با دشمنان بی‌رحم مبارزه می‌کردند، همیشه جذاب بوده است.
3. رفتار بی‌رحم او نسبت به حیوانات، باعث شد تا بسیاری از دوستانش از او دور شوند.