کلمه «بیاض» به معنی سفید یا سفیدی است و در فارسی به اشکال مختلفی استفاده می‌شود. در ادامه، چند قاعده و نکته نگارشی مرتبط با این کلمه آورده شده است:

1. نقطه‌گذاری: وقتی «بیاض» در جمله‌ای می‌آید، باید به قواعد نقطه‌گذاری توجه کرد. معمولاً بعد از این کلمه مانند دیگر کلمات فارسی از ویرگول یا دیگر علامات نگارشی استفاده می‌شود.

2. استفاده در ترکیب‌ها: «بیاض» می‌تواند در ترکیب‌هایی مثل «بیاض صفحه» یا «بیاض کاغذ» استفاده شود. در این ترکیب‌ها، باید به نگارش صحیح کلمات توجه کرد.

3. نوشتن با حرف بزرگ: در صورت استفاده از «بیاض» به عنوان اسم خاص (مثلاً در نام کتاب یا اثر هنری)، باید حرف اول آن با حروف بزرگ نوشته شود.

4. تلفظ: تلفظ صحیح این کلمه [biːˈjɒːz] است، که حائز اهمیت در محاوره و نوشتار زبان فارسی می‌باشد.

5. معانی و کاربردها: کلمه «بیاض» می‌تواند به معانی مختلفی اشاره کند و در ادبیات فارسی به کار برده شود. به همین دلیل، در هر زمینه‌ای باید دقت شود که معنای درست آن در متن مد نظر قرار گیرد.

6. در اشعار و ادب: واژه «بیاض» به وفور در اشعار و نثر قدیم فارسی به کار رفته است و می‌تواند به عنوان یک نماد از سفیدی یا پاکی مورد استفاده قرار گیرد. در این زمینه، شناخت بافت و context استفاده از آن اهمیت دارد.

با توجه به این قواعد و نکات، می‌توانید از کلمه «بیاض» به درستی در نوشتارهای فارسی خود استفاده کنید.

البته! در ادامه چند مثال برای استفاده از کلمه "بیاض" در جمله آورده شده است:

1. معلم از دانش‌آموزان خواست تا تمرین‌های خود را روی بیاض بنویسند.
2. در یک روز sunny، او تصمیم گرفت به پارک برود و در بیاض کتابش به مطالعه بپردازد.
3. هنرمند با قلمی زیبا، نقشی را بر روی بیاض تنظیم کرد که توجه همه را جلب کرد.
4. بیاض صفحهٔ دفترش پر از ایده‌های خلاقانه برای داستان جدیدش بود.
5. او یک بیاض سفید در دست داشت و برای نوشتن شعرهایش آماده می‌شد.

اگر نیاز به جملات بیشتری دارید یا سوال دیگری دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!