کلمه «بیرون کردن» به صورت فعل مرکب در زبان فارسی استفاده می‌شود. در ادامه نکات و قواعد مربوط به این کلمه را بررسی می‌کنیم:

1. معنی: «بیرون کردن» به معنی خارج کردن چیزی یا کسی از یک مکان است.

2. ترکیب: این کلمه از دو قسمت «بیرون» و «کردن» تشکیل شده است. «بیرون» به معنای خارج و «کردن» به معنای انجام عمل است.

3. صرف فعل: این فعل می‌تواند در زمان‌های مختلف صرف شود. به عنوان مثال:

   • زمان حال: من او را بیرون می‌کنم.
   • زمان گذشته: من او را بیرون کردم.
   • زمان آینده: من او را بیرون خواهم کرد.

4. وضعیت جملات: این فعل می‌تواند به عنوان فعل اصلی یا فعل کمکی در جملات مورد استفاده قرار گیرد و معمولاً با مفعول به کار می‌رود:

   • فعل اصلی: او را بیرون کرد.
   • فعل کمکی: او در حال بیرون کردن مهمان‌ها بود.

5. قواعد نگارشی:

   • در نوشتار رسمی، بهتر است از کلمات پرهیز ناشی از بی‌نظمی استفاده نشود و جملات به صورت واضح و دقیق بیان شوند.
   • به فاصله‌گذاری و نشانه‌گذاری مناسب در جملات توجه شود تا خوانایی متن افزایش یابد.
6. استفاده در متن‌های ادبی: در متون ادبی، این کلمه می‌تواند به صورت تشبیهی یا نسبت به مفاهیم عمیق‌تری نیز به کار رود.

به طور کلی، «بیرون کردن» یک فعل فعال و دارای کاربردهای گوناگون در مکالمات رسمی و غیررسمی فارسی است.