کلمه‌ی "پناه آوردن" یک فعل مرکب است که به معنای "به جایی پناه بردن" یا "از جایی یا وضعیتی حمایت جستن" استفاده می‌شود. در اینجا چند قاعده‌ی نگارشی و grammatical درباره‌ی این کلمه آورده شده است:

1. ساختار جمله: می‌توان این فعل را در جملات مختلف به کار برد. به عنوان مثال:

   • او در شرایط سخت، به دوستانش پناه آورد.
   • اکثر مردم در زمان بلا به خدا پناه می‌آورند.

2. زمان فعل: این فعل می‌تواند در زمان‌های مختلف صرف شود:

   • حال: او پناه می‌آورد.
   • گذشته: او پناه آورد.
   • آینده: او پناه خواهد آورد.

3. مفعول: این فعل می‌تواند مفعول داشته باشد، به معنای اینکه فرد یا چیزی که به آن پناه آورده می‌شود، می‌تواند ذکر شود. به عنوان مثال:

   • او به خانواده‌اش پناه آورد.
   • آنها به منطقه‌ای امن پناه آوردند.

4. ترکیب با قید: می‌توان با افزودن قیدهایی، حالت و شدت پناه آوردن را مشخص کرد:

   • او به سرعت پناه آورد.
   • به آرامی پناه آورد.
5. استفاده در متون ادبی: این فعل می‌تواند در شعر و ادب فارسی به عنوان نمادی از جستجوی آرامش یا امنیت به کار رود.

با رعایت نکات فوق، از "پناه آوردن" می‌توان به درستی و به زیبایی در جملات فارسی استفاده کرد.