کلمه "تذکر" در زبان فارسی به معنای یادآوری، هشدار یا یادداشت کردن موردی است. در نوشتار و نگارش، می‌توان به نکات زیر در رابطه با استفاده و نگارش این واژه اشاره کرد:

1. نوشتاری صحیح: کلمه "تذکر" به همین صورت نوشته و خوانده می‌شود. از نوشتن آن به شکل‌های دیگر خودداری کنید.

2. تلفظ: این کلمه معمولاً به صورت "تذَکّر" تلفظ می‌شود و بر روی "ذ" تاکید می‌شود.

3. ترکیب‌ها: "تذکر" می‌تواند در ترکیب با سایر کلمات به کار رود. به عنوان مثال:

   • تذکر دادن
   • تذکرنامه
   • تذکر کتبی

4. ارتباط با مفهوم: هنگامی که از "تذکر" استفاده می‌کنید، باید توجه داشته باشید که مفهوم آن به یادآوری و هشدار مربوط می‌شود. بنابراین، متن یا جمله‌ای که "تذکر" در آن به کار رفته است، باید به شکلی باشد که این مفهوم را منتقل کند.

5. مثال‌ها:

   • لطفاً به تذکرات معلم دقت کنید.
   • این تذکر به شما کمک می‌کند تا بهتر عمل کنید.
6. قواعد نگارشی: هنری نگارش به‌کارگیری کلمه "تذکر" در جملات درستی و مرتبط با موضوع است. همچنین، رعایت اصول نقطه‌گذاری و استفاده صحیح از آن در جملات الزامی است.

استفاده صحیح از کلمه "تذکر" و ترکیب‌های آن باعث بهبود نگارش و ارتباط مؤثرتر با خواننده می‌شود.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "تذکر" در جمله آورده شده است:

1. معلم برای دانش‌آموزانی که در کلاس حواسشان پرت بود، تذکر داد.
2. قبل از شروع جلسه، مدیر یک تذکر مهم درباره استفاده از گوشی‌های همراه داد.
3. تذکر والدین به فرزندانشان درباره خطرات فضای مجازی بسیار اهمیت دارد.
4. در گزارش، نویسنده به برخی از نقاط ضعف فایل تذکر داده است.
5. تذکر دوستانه او موجب شد که من به اشتباهم پی ببرم و آن را اصلاح کنم.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید، بفرمایید!