تشخص

کلمه "تشخص" در زبان فارسی از ریشه "شخص" به معنای فرد یا هویت گرفته شده و به معنای مشخص بودن یا معین شدن یک ویژگی یا ویژگی‌های فردی است. استفاده و نگارش صحیح این کلمه در جملات به قواعد زیر بستگی دارد:

1. معنی و مفهوم

• "تشخص" به معنای مشخص شدن هویت یا ویژگی‌هایی است که فرد یا چیز را از دیگران متمایز می‌کند.

2. جنس و تعداد

• "تشخص" یک اسم مجرد است و به طور کلی نمی‌تواند شکل جمع بگیرد.

3. کاربرد در جملات

• می‌توان از "تشخص" در جملات به صورت زیر استفاده کرد:
  • تشخص هر فرد باید مورد توجه قرار گیرد.
  • در این دوره مطالعه، به تشخص شخصیت‌های تاریخی پرداخته خواهد شد.

4. قواعد دستور زبان

• "تشخص" معمولاً به عنوان اسم منصوب (مفعول) یا فاعل در جملات به کار می‌رود.
• می‌توان آن را با صفات و قیدهایی مانند "بالا" یا "خود" ترکیب کرد:
  • تشخص بالای این اثر هنری در نمایشگاه مشهود است.

5. نگارشی

• کلمه "تشخص" معمولاً در نگارش به صورت جدا نوشته می‌شود و باید به صورت صحیح و به دور از اشتباهات املایی به کار رود.

با رعایت این نکات، می‌توان از کلمه "تشخص" به درستی و به صورت مؤثر در نوشته‌ها و مکالمات استفاده کرد.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "تشخص" در جمله آورده شده است:

1. تشخص فردی هر شخص می‌تواند تأثیر زیادی بر روابط اجتماعی او داشته باشد.
2. روحیه تشخص در یک جامعه به تنوع و احترام به هویت‌های مختلف بستگی دارد.
3. بسیاری از هنرمندان در آثار خود برای بیان تشخص فرهنگی تلاش می‌کنند.
4. تشخص موجودات زنده به ویژگی‌های خاص آن‌ها بستگی دارد که آن‌ها را از یکدیگر متمایز می‌کند.
5. تشخص فرهنگی ملت‌ها در جشن‌ها و رسوم آن‌ها به وضوح نمایان است.

اگر سوال دیگری دارید خوشحال می‌شوم کمک کنم!