تشخص

کلمه "تشخص" در زبان فارسی از ریشه "شخص" به معنای فرد یا هویت گرفته شده و به معنای مشخص بودن یا معین شدن یک ویژگی یا ویژگی‌های فردی است. استفاده و نگارش صحیح این کلمه در جملات به قواعد زیر بستگی دارد:

1. معنی و مفهوم

• "تشخص" به معنای مشخص شدن هویت یا ویژگی‌هایی است که فرد یا چیز را از دیگران متمایز می‌کند.

2. جنس و تعداد

• "تشخص" یک اسم مجرد است و به طور کلی نمی‌تواند شکل جمع بگیرد.

3. کاربرد در جملات

• می‌توان از "تشخص" در جملات به صورت زیر استفاده کرد:
  • تشخص هر فرد باید مورد توجه قرار گیرد.
  • در این دوره مطالعه، به تشخص شخصیت‌های تاریخی پرداخته خواهد شد.

4. قواعد دستور زبان

• "تشخص" معمولاً به عنوان اسم منصوب (مفعول) یا فاعل در جملات به کار می‌رود.
• می‌توان آن را با صفات و قیدهایی مانند "بالا" یا "خود" ترکیب کرد:
  • تشخص بالای این اثر هنری در نمایشگاه مشهود است.

5. نگارشی

• کلمه "تشخص" معمولاً در نگارش به صورت جدا نوشته می‌شود و باید به صورت صحیح و به دور از اشتباهات املایی به کار رود.

با رعایت این نکات، می‌توان از کلمه "تشخص" به درستی و به صورت مؤثر در نوشته‌ها و مکالمات استفاده کرد.