حکم

کلمه "حکم" در زبان فارسی دارای معانی و کاربردهای مختلفی است و بسته به متن وContext، می‌تواند به شکل‌های مختلفی استفاده شود. در زیر به برخی از نکات نگارشی و قواعد مربوط به این کلمه اشاره می‌کنم:

1. تعریف و معانی:

   • "حکم" به معنای فرمان، قضاوت یا تصمیمی است که از طرف مقام یا نهاد خاصی صادر می‌شود (مثل حکم قضایی).
   • همچنین می‌تواند به معنای قانون یا قاعده‌ای باشد که در یک زمینه خاص برقرار است.

2. نحو (قواعد ساختاری):

   • "حکم" معمولاً به عنوان اسم استفاده می‌شود و می‌تواند با دیگر اسامی یا صفت‌ها ترکیب شود: مثل "حکم قاضی"، "حکم کلی"، و غیره.
   • این کلمه می‌تواند به عنوان فاعل (مثلاً "حکم صادر شد") یا مفعول (مثلاً "او حکم را بررسی کرد") در جملات به کار رود.

3. نکات نگارشی:

   • در نوشتار رسمی، بهتر است از کلمه "حکم" به صورت دقیق و با رعایت سیاق مناسب استفاده شود تا سوتفاهمات احتمالی کاهش یابد.
   • در جملات طولانی، برای وضوح بیشتر می‌توان از توضیحات اضافی استفاده کرد: "حکم قضاوتی که در پرونده شماره X صادر شده است..."

4. نمونه‌های کاربردی:

   • "قاضی حکم را صادر کرد."
   • "بر اساس حکم جدید، تغییرات لازم در سیاست‌های اجرایی اعمال خواهد شد."
   • "حکم الهی بر این است که..."
5. همنشینی‌ها:
   • "حکم اعدام"، "حکم زندان"، "حکم شرعی"، "حکم نهایی" و غیره، از جمله ترکیبات رایج با این کلمه هستند.

با در نظر گرفتن این نکات، می‌توانید از کلمه "حکم" به درستی و با رعایت قواعد نگارشی استفاده کنید.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "حکم" آورده شده است:

1. قاضی پس از بررسی مدارک، حکم نهایی را صادر کرد.
2. بر اساس حکم دادگاه، متهم باید به زندان برود.
3. او تصمیم گرفت به حکم عقل خود عمل کند و از خطرات دور بماند.
4. در این مورد، حکم مشاوران مالی بسیار مهم است.
5. این قانون جدید به عنوان یک حکم ضروری برای حفظ نظم اجتماعی شناخته می‌شود.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!