«حور سرشت» به معنای زیبایانی است که در ادبیات و شعر فارسی به ویژه در توصیف بهشتیان یا زیبایی‌های خاص استفاده می‌شود. برای نگارش این واژه و همچنین به کار بردن قواعد فارسی و نگارشی، به چند نکته توجه کنید:

1. حروف و اعراب:

   • حور: این کلمه معمولاً بدون اعراب نوشته می‌شود، اما از نظر اعراب‌گذاری می‌تواند به شکل (حُور) یا (حَوْر) نیز نوشته شود.
   • سرشت: این کلمه به معنی فطرت و ذات می‌باشد و معمولاً بدون اعراب نوشته می‌شود، اما اگر اعراب‌گذاری شود به صورت (سَرِشت) خواهد بود.

2. استفاده صحیح در جملات:

   • حور سرشت را می‌توان در جملاتی به کار برد که به توصیف زیبایی و ظرافت می‌پردازند. مثلاً: «چهره او حور سرشت است و دل‌ها را در شوق و شگفتی می‌آورد.»

3. ترکیب‌های دیگر:

   • این کلمه می‌تواند با دیگر صفات و آرایه‌های ادبی ترکیب شود. مانند: «حور سرشت با چشم‌های ستاره‌گون».

4. نکات نگارشی:

   • در صورت استفاده در شعر، رعایت وزن و قافیه از اهمیت بالایی برخوردار است.
   • همچنین، در نثر باید به ساختار جملات و روانی متن توجه کنید.
5. استفاده در متون ادبی:
   • این عبارت در شعرای معروفی مانند حافظ و سعدی نیز استفاده شده است و به همین خاطر در متون ادبی باید با دقت و توجه به زمینه‌های شاعرانه و ادبی استفاده شود.

با رعایت این نکات می‌توانید به‌خوبی از کلمه «حور سرشت» در متون و جملات خود استفاده کنید.