در مورد کلمه "خالق" و قواعد فارسی و نگارشی مربوط به آن، نکات زیر را می‌توان ذکر کرد:

1. معنی و مفهوم:

   • "خالق" به معنای آفریدگار و ایجادکننده است و معمولاً در متون دینی و فلسفی برای اشاره به خداوند به کار می‌رود.

2. نوشتار:

   • این کلمه باید به صورت صحیح و بدون اعراب‌گذاری (جز در موارد خاص و نیاز) نوشته شود: "خالق".

3. جنس واژه:

   • "خالق" یک اسم است و به لحاظ دستور زبان فارسی، جنس آن مذکر است.

4. صرف و نحو:

   • این کلمه می‌تواند به عنوان فاعل یا مفعول در جملات مختلف به کار رود. مثلاً: "خالق جهان را آفرید."

5. تلفظ و اعراب:

   • تلفظ این کلمه به صورت khaaliq است. اعراب آن به صورت زیر است: خَالِق (با زبر بر روی خ و زیر بر روی ق).

6. استفاده در متون:

   • "خالق" معمولاً در متون مذهبی، فلسفی و ادبی به کار می‌رود و به عنوان صفت نیز ممکن است در ترکیب‌هایی مانند "خالق هستی" یا "خالق انسان" دیده شود.
7. حروف و هجای کلمه:
   • این کلمه متشکل از ۳ هجا است: خالِق (خا - لق).

با توجه به تمام نکات فوق، "خالق" یکی از واژه‌های مهم و معنادار در زبان فارسی است که در متون مختلف به وفور به کار می‌رود.

البته! در اینجا چند مثال برای استفاده از کلمه "خالق" در جملات آورده شده است:

1. خداوند خالق زمینی است که ما در آن زندگی می‌کنیم.
2. هنرمند خالق آثار زیبا و منحصر به فرد است.
3. در فلسفه، بحث درباره خالق و مخلوق همواره مورد توجه بوده است.
4. او به عنوان خالق یک کتاب الهام‌بخش شناخته می‌شود.
5. در اساطیر، خالق هر چیزی قدرتی بزرگ و بی‌نظیر دارد.

اگر به مثال‌های بیشتری نیاز دارید، لطفاً بفرمایید!