کلمه "خدا" در زبان فارسی دارای قواعد خاصی از نظر نگارشی و دستوری است. در زیر به برخی از این قواعد اشاره می‌کنم:

1. نویسه‌نگاری: کلمه "خدا" همیشه با حرف کوچک نوشته می‌شود، مگر اینکه در ابتدای جمله قرار گیرد یا در عنوانی خاص استفاده شود.

2. فعل‌ها و صفت‌ها: "خدا" معمولاً به عنوان فاعل در جملات به کار می‌رود و با صفت‌ها و فعل‌ها ترکیب می‌شود. مثلاً:

   • خدا مهربان است.
   • خداوند رحمت را عطا می‌کند.

3. استفاده از صفات: در توصیف خدا، معمولاً از صفات مثبت و ستودنی استفاده می‌شود. مانند:

   • خدایی بزرگ
   • خداوند بخشنده

4. استفاده در ترکیب‌ها: "خدا" می‌تواند در ترکیب‌های مختلفی مانند "خداوند" یا "خداشناسی" به کار رود.

5. نقش در جملات: کلمه "خدا" می‌تواند به عنوان اسم خاص در جملات به کار رود و معمولاً نیاز به تعیین دارنده ندارد.

6. شهادت به وحدانیت: در متون دینی فارسی، معمولاً از "خدا" به عنوان نماد یگانگی و وحدانیت استفاده می‌شود.

7. استفاده در شعر و ادب: در شعر و ادبیات فارسی، "خدا" یکی از مضامین پرکاربرد است و شاعران به توصیف زیبایی‌ها و صفات او می‌پردازند.

با رعایت این نکات می‌توان در نوشتار فارسی از کلمه "خدا" به درستی استفاده کرد.

البته! در اینجا چند مثال از جمله‌هایی که کلمه "خدا" در آن‌ها به کار رفته است:

1. خداوند همیشه در کنار شماست.
2. او به کمک خدا به مشکلاتش غلبه کرد.
3. خدا رحمت کند آنهایی را که فوت کرده‌اند.
4. در دل هر انسان، محبت خدا جای دارد.
5. دعا کردن به خدا باعث آرامش روح می‌شود.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید یا سوال دیگری دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!