آبغوره

کلمه «آبغوره» از دو بخش «آب» و «غوره» تشکیل شده است. «آب» به معنای مایع شفاف و بی‌رنگ است و «غوره» به معنی انگور نارس یا ترش است. در زبان فارسی، این کلمه به معنای آب حاصل از فشار دادن انگور نارس استفاده می‌شود که معمولاً به عنوان چاشنی یا طعم‌دهنده در غذاها و سالادها به کار می‌رود.

نکات نگارشی و قواعد مربوط به «آبغوره»:

1. نوشتار صحیح:

   • کلمه به صورت «آبغوره» نوشته می‌شود و در هیچ شرایطی نباید شکسته یا تغییر شکل دهد (از جمله «آب غوره» یا «آب غوره»).

2. تلفظ:

   • تلفظ صحیح این کلمه، به ویژه در محاوره و نوشتار، باید به طور واضح باشد. معمولاً به صورت /ābɡuːre/ تلفظ می‌شود.

3. مصرف در جمله:

   • کلمه «آبغوره» معمولاً به عنوان اسم خوراکی یا چاشنی در جملات به کار می‌رود. به مثال‌های زیر توجه کنید:
     • «من برای طعم دادن به سالاد از آبغوره استفاده کردم.»
     • «آبغوره به غذا طعمی خاص و خوشمزه می‌بخشد.»

4. نکات گرامری:

   • «آبغوره» یک اسم غیرعددی است و در زبان فارسی مانند سایر اسم‌ها می‌تواند به حالت جمع درآید. به عنوان مثال: «آبغوره‌ها» (به معنای چند نوع یا شیشه از آبغوره).
5. رایج بودن:
   • این کلمه در فرهنگ غذایی ایرانیان جایگاه ویژه‌ای دارد و در اکثر دستورهای غذایی به عنوان یک چاشنی پرطرفدار ذکر می‌شود.

با رعایت این نکات می‌توانید از کلمه «آبغوره» به صورت صحیح و مناسب در نوشتار و گفتار استفاده کنید.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "آبغوره" در جملات آورده شده است:

1. به سلاد خود کمی آبغوره اضافه کردم تا طعم بهتری بگیرد.
2. آبغوره یکی از چاشنی‌های محبوب در آشپزی ایرانی است.
3. مادر همیشه به ما یاد می‌داد که آبغوره را می‌توان با ماست مخلوط کرد تا یک سس خوشمزه درست کنیم.
4. در تابستان، دوغ با آبغوره بسیار-refresh و لذت‌بخش است.
5. از آبغوره به عنوان یک ماده طبیعی برای کاهش ترشی غذاها استفاده می‌شود.

اگر نیاز به اطلاعات بیشتری دارید یا سوال دیگری دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!