کلمه "دوخ" به عنوان یک فعل در زبان فارسی به معنای دوختن یا بخیه زدن است. قواعد نگارشی و دستور زبان مرتبط با این کلمه عبارتند از:

1. صرف فعل: فعل "دوخ" به شکل‌های مختلف صرف می‌شود. برای مثال:

   • زمان حال: می‌دوزم، می‌دوزی، می‌دوزد
   • زمان گذشته: دوختم، دوختی، دوخت
   • زمان آینده: می‌دوزم، می‌دوزی ...

2. حالت‌های مختلف: می‌توان این فعل را به حالت‌های مختلف (امر، سوالی و ...) نیز بکار برد. به عنوان مثال:

   • جملات امری: "دوخ!"
   • جملات سوالی: "آیا دوختی؟"

3. پیشوند و پسوند: برخی از پیشوندها و پسوندها می‌توانند به فعل "دوخ" اضافه شوند. به عنوان نمونه:

   • با پیشوند "پیش": "پیش‌دوختن"
   • با پسوند "-ن": "دوختن"

4. قواعد نگارشی: در نوشتار، توجه به فاصله‌ها و علائم نگارشی مهم است. مثلاً "دوخ" باید در جملات به صورت صحیح و مطابق با ساختار جمله استفاده شود.

5. جملات توصیفی: می‌توان از این کلمه در جمله‌های توصیفی به این شکل استفاده کرد:
   • "او لباس را دوخت."
   • "مادر برای من پیراهنی دوخت."

اگر سوالی خاص یا زمینه خاصی برای استفاده از "دوخ" دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!

1. امشب تصمیم دارم یک لباس جدید بدوزم و برای مراسم تولد دوخت آن را تمام کنم.
2. در کلاس هنر، معلم به ما یاد داد چگونه با دوخ‌های مختلف پارچه‌های رنگی را به هم وصل کنیم.
3. دوخ‌هایی که در این کاردستی استفاده کرده‌ام، جلوه خاصی به پروژه‌ام بخشیده است.