دوخ

کلمه "دوخ" به عنوان یک فعل در زبان فارسی به معنای دوختن یا بخیه زدن است. قواعد نگارشی و دستور زبان مرتبط با این کلمه عبارتند از:

1. صرف فعل: فعل "دوخ" به شکل‌های مختلف صرف می‌شود. برای مثال:

   • زمان حال: می‌دوزم، می‌دوزی، می‌دوزد
   • زمان گذشته: دوختم، دوختی، دوخت
   • زمان آینده: می‌دوزم، می‌دوزی ...

2. حالت‌های مختلف: می‌توان این فعل را به حالت‌های مختلف (امر، سوالی و ...) نیز بکار برد. به عنوان مثال:

   • جملات امری: "دوخ!"
   • جملات سوالی: "آیا دوختی؟"

3. پیشوند و پسوند: برخی از پیشوندها و پسوندها می‌توانند به فعل "دوخ" اضافه شوند. به عنوان نمونه:

   • با پیشوند "پیش": "پیش‌دوختن"
   • با پسوند "-ن": "دوختن"

4. قواعد نگارشی: در نوشتار، توجه به فاصله‌ها و علائم نگارشی مهم است. مثلاً "دوخ" باید در جملات به صورت صحیح و مطابق با ساختار جمله استفاده شود.

5. جملات توصیفی: می‌توان از این کلمه در جمله‌های توصیفی به این شکل استفاده کرد:
   • "او لباس را دوخت."
   • "مادر برای من پیراهنی دوخت."

اگر سوالی خاص یا زمینه خاصی برای استفاده از "دوخ" دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!