کلمه "دیباجه" در زبان فارسی به معنای مقدمه یا پیش‌گفتار است و معمولاً در متون ادبی و علمی برای اشاره به مقدمه‌ای که به عنوان پیش‌گفتار یک کتاب یا مقاله ارائه می‌شود، به کار می‌رود. برای نوشتن و استفاده از این کلمه، چند نکتهٔ نگارشی و گرامری وجود دارد:

1. املا: املای صحیح این کلمه "دیباجه" است و باید دقت شود که به اشتباه "دیباچه" نوشته نشود.

2. حالت جمع: اگر بخواهیم به شکل جمع این کلمه اشاره کنیم، "دیباچه‌ها" فرم صحیح آن است.

3. نقش نحوی: "دیباجه" معمولاً به عنوان اسم استفاده می‌شود و می‌تواند به عنوان مفعول یا مکمل جمله به کار رود.

4. پیشوند و پسوند: می‌توان با استفاده از پیشوندها و پسوندهای مختلف، ترکیبات جدیدی را خلق کرد، اما باید دقت شود که در زبان معیار این ترکیبات به کار بروند.

5. استفاده در جملات: به عنوان مثال:
   • "دیباجه این کتاب به وضوح هدف نویسنده را مشخص کرده است."
   • "در دیباجه مقاله، به تاریخچه موضوع پرداخته شده است."

با رعایت این نکات می‌توان به درستی از کلمه "دیباجه" در نوشتار خود استفاده کرد.

1. در ابتدای کتاب، نویسنده یک دیباجه جذاب درباره تاریخچه داستان ارائه می‌دهد.
2. دیباجه مقاله به بررسی اهمیت موضوعات زیست‌محیطی در دنیای امروز می‌پردازد.
3. در دیباجه سخنرانی، استاد به تجربیات خود در زمینه تحقیق و پژوهش اشاره کرد.