ذلیلی

کلمه "ذلیلی" در زبان فارسی به معناي وضعیت یا حالتی است که نشان‌دهنده‌ی خفت یا حقارت باشد. در اینجا به بررسی نکات نگارشی و قواعد مربوط به این واژه می‌پردازیم:

1. نحوه‌ی نگارش:

   • "ذلیلی" با حرف "ذ" آغاز می‌شود و به صورت درست باید بدون هیچ تغییری نوشته شود.

2. توجه به املای هم‌خانواده‌ها:

   • کلمه "ذلیل" به عنوان ریشه این واژه به معنای حقیر و خوار آمده است. بنابراین، "ذلیلی" به عنوان صفت یا حالتی از "ذلیل" می‌تواند به کار رود.

3. استفاده در جمله:

   • "او در برابر ظلم برادرش احساس ذلیلی کرد."
   • "ذلیلی در برابر بی‌عدالتی نمی‌تواند تحمل شود."

4. قواعد صرف و نحو:

   • "ذلیلی" به عنوان اسم و صفت می‌تواند در جملات مختلف به کار رود و با سایر واژه‌ها ترکیب شود.
   • می‌تواند به صورت اسم مفعول نیز به کار رفته و به معانی مختلفی تبدیل شود.
5. لباس و قالب:
   • در متون ادبی و شعری، این واژه شاید بیشتر به صورت مجازی و با تأکید بر معانی عمیق‌تر به کار رود.
   • مانند: "عشق او را به ذلیلی کشانده بود." که به بیان حالتی عاطفی اشاره دارد.

به‌طور کلی، "ذلیلی" یک واژه قابل استفاده در زمینه‌های مختلف است و با رعایت نکات فوق، می‌توان از آن به شکل صحیح در نوشتار استفاده کرد.

1. او پس از شکست در مسابقه، احساس ذلیلی شد و نتوانست با دوستانش ملاقات کند.
2. رفتار نامناسب برخی از افراد باعث شد تا احساس ذلیلی بیشتری در میان اعضای گروه ایجاد شود.
3. او هرگز اجازه نداد که حرف‌های دیگران باعث ذلیلی او شود و همیشه به خودباوری‌اش اعتماد داشت.