کلمه «ذو البحرین» که به معنای «دارنده دو دریا» است، به صورت کلی به موضوعات مرتبط با ادبیات و تاریخ اسلامی اشاره دارد. به ویژه، این اصطلاح در ارتباط با شخصیت‌های تاریخی مانند حضرت علی (ع) استفاده می‌شود. قواعد نگارشی و زبان فارسی درباره این کلمه به شرح زیر است:

1. املا: کلمه «ذو البحرین» به این صورت نوشته می‌شود و شامل دو بخش است: "ذو" و "البحرین".

2. فارسی‌نویسی: در نگارش فارسی، از نوشتن این کلمه به صورت ساده‌ترین شکل، یعني «ذو البحرین» استفاده می‌شود.

3. نقطه‌گذاری: اگر این کلمه در متن به صورت جمله یا عبارت کامل باشد، باید توجه کرد که قبل و بعد از آن نقطه‌گذاری مناسب اعمال شود.

4. معنی شناسی: هنگام استفاده از این کلمه، باید به معنای آن نیز توجه شود و مشخص گردد که در چه زمینه‌ای به کار می‌رود.

5. استفاده از اعراب: در متون عربی، «ذو البحرین» می‌تواند با اعراب‌گذاری مناسب نیز همراه باشد، اما در زبان فارسی معمولاً اعراب‌گذاری در متن‌های غیر عربی ضرورت ندارد.

6. متناظر با متون تاریخی و ادبی: در مواقعی که این کلمه در متون ادبی یا تاریخی مورد بحث قرار می‌گیرد، باید به دقت روایت‌ها و به کارگیری آن در آثار مختلف را بررسی کرد.

با رعایت این نکات، می‌توان از این کلمه به درستی و به شکلی مناسب در متون فارسی استفاده کرد.