کلمه "رباعی" در زبان فارسی دارای چند نکته نگارشی و دستوری است که باید به آن‌ها توجه کرد:

1. تعریف: رباعی نوعی شعر فارسی است که شامل چهار بیت (مصراع) است. معمولاً دارای قافیه و وزن مشخصی می‌باشد و بیشتر به بیان احساسات و اندیشه‌های شاعر می‌پردازد.

2. نحوه نگارش:

   • "رباعی" به صورت صحیح باید با کسر "ر" و بدون فاصله نوشته شود.
   • در متون رسمی و ادبی، این کلمه باید به شکلی صحیح و با خط زیبا و خوانا نوشته شود.

3. قافیه و وزن:

   • رباعی معمولاً دارای وزن مشخصی است. وزن متداول آن "مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیل" می‌باشد.
   • قافیه در رباعی معمولاً به شکل "aaba" است، یعنی دو مصراع اول به هم قافیه هستند و مصراع سوم و چهارم نیز به هم قافیه می‌شوند.

4. علامات نگارشی:

   • در نوشتن رباعی، به کارگیری علائم نگارشی مانند ویرگول، نقطه و علامت سوال، در متن بسیار مهم است و می‌تواند به فهم بهتر مضمون شعر کمک کند.
   • همچنین، فاصله‌گذاری مناسب بین مصراع‌ها چه در شعر مکتوب و چه در شعر شفاهی، به وضوح متن کمک می‌کند.
5. استفاده از زبان ادبی:
   • در نگارش رباعی، استفاده از زبان فصیح و استعارات ادبی، طراوت خاصی به اثر می‌بخشد.

با رعایت این نکات، می‌توان به نگارش و تولید آثار ادبی در قالب رباعی پرداخت.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "رباعی" در جملات مختلف آورده شده است:

1. حافظ و سعدی دو شاعر بزرگ ایرانی هستند که از رباعی‌های زیبا و عمیق برخوردارند.
2. او در محفل شعرخوانی، یک رباعی عاشقانه از خیام را به خوبی خواند.
3. رباعی‌های نادر ابراهیمی در وصف طبیعت، همیشه در یادها باقی می‌ماند.
4. در کلاس ادبیات، معلممان از ما خواست تا یک رباعی از مولانا را تحلیل کنیم.
5. من به مطالعه رباعی‌های کلاسیک فارسی علاقه‌مندم و همیشه به دنبال آثار جدید هستم.

اگر نیاز به جملات بیشتری دارید یا موضوع خاصی مد نظر دارید، لطفاً بفرمایید!