در زبان فارسی، برای نوشتن و استفاده از عبارت "اذان گو" و "اذان گوی"، باید به قواعد زیر توجه کرد:

1. اذان گو: این ترکیب به معنای شخصی است که اذان می‌گوید. در اینجا "گو" به عنوان صفت به کار رفته و به صورت نونث (غیر از فاعل) به کار رفته است. این ترکیب به شکل "اذان گو" صحیح است.

2. اذان گوی: این ترکیب نیز به همان معنا است، اما در اینجا "گوی" به عنوان فعل دلالت می‌کند و کمی رسمی‌تر به نظر می‌رسد. معمولاً در ادبیات کلاسیک یا به صورت رسمی‌تر ممکن است استفاده شود.

در نهایت، هر دو عبارت به معنای یکسان به کار می‌روند، اما "اذان گو" در زبان محاوره و نوشتار غیررسمی بیشتر رایج است.