کلمه "رحمن" در زبان فارسی به معنی "خداوند بخشنده" است و یکی از نام‌های مشهور و طبیعی خداوند در دین اسلام به حساب می‌آید. در زیر به برخی از قواعد نگارشی و زبانی مرتبط با این کلمه اشاره می‌شود:

1. نوشتار صحیح: کلمه "رحمن" به صورت صحیح با حرف آغازین بزرگ (رحمن) نوشته می‌شود، مگر در مواقعی که در وسط جمله یا متن باشد.

2. نحو: این کلمه معمولاً در ترکیب با دیگر واژه‌ها به کار می‌رود، مثلاً:

   • "رحمن رحیم" (دو اسم از اسماء الحسنی)؛
   • "رحمن و رحیم" (قبل از شروع بسیاری از سوره‌های قرآن).

3. جنس: کلمه "رحمن" مذکر است و به این صورت به کار می‌رود.

4. معنی‌یابی: برای درک بهتر مفاهیم مذهبی و فلسفی، بهتر است به تفاسیر و معانی عمیق‌تر آن مراجعه شود.

5. تفکیک از دیگر نام‌ها: در متون فارسی، این کلمه چنین تفکیکی نیاز ندارد و به صورت مستقل و به تنهایی قابل استفاده است.

6. تلفظ: تلفظ صحیح این کلمه به صورت "رَحْمَن" با تشدید بر روی حرف "ح" است.

به طور کلی، در نگارش و استفاده از کلمه "رحمن" باید به نحوی عمل کرد که احترام لازم به این کلمه که بار معنایی عمیق و مذهبی دارد، حفظ شود.