زهر

کلمه «زهر» در زبان فارسی به معنای ماده‌ای سمی است که معمولاً به صورت طبیعی در برخی موجودات زنده یافت می‌شود یا به صورت مصنوعی تولید می‌شود. در نگارش این کلمه و استفاده از آن در جملات، قواعد زیر را باید مد نظر قرار داد:

1. تلفظ و املا: کلمه «زهر» به صورت «زَهَر» تلفظ می‌شود و نباید با کلمات مشابه دیگر اشتباه شود، مانند «زهد» یا «زمن».

2. مفرد و جمع: «زهر» به صورت مفرد به کار می‌رود. برای جمع آن می‌توان از «زهرها» استفاده کرد، هرچند در زبان محاوره ممکن است به صورت «زهرها» کمتر استفاده شود.

3. معنی و استخدام در جملات:

   • می‌توان از این کلمه در جملات مختلف استفاده کرد. مثلاً:
     • «زهر مار می‌تواند کشنده باشد.»
     • «بعضی از زهرها درمان‌های پزشکی دارند.»

4. ترکیبات و استنادها:

   • می‌توان این کلمه را در ترکیبات مختلف به کار برد، مانند:
     • «زهرآگین» به معنای سمی یا خطرناک.
     • «زهر کشنده» به معنای زهر شدید و مهلک.
5. نکات نگارشی:
   • در متون رسمی و علمی، بهتر است از کلمه «زهر» به صورت دقیق و در زمینه‌های علمی و تحقیقاتی استفاده شود.
   • باید توجه داشت که در نوشتارهای رسمی و ادبی، از اغراق یا تنزیل در استفاده از این کلمه پرهیز شود.

با رعایت این نکات می‌توان به درستی و به صورت مؤثر از کلمه «زهر» در نوشتن و صحبت کردن استفاده کرد.

البته! در ادامه چند مثال برای استفاده از کلمه "زهر" در جملات مختلف آورده شده است:

1. زهر همین گل می‌تواند برای برخی از حیوانات کشنده باشد.
2. او به علت مصرف زهر اشتباهی در بیمارستان بستری شد.
3. در داستان‌ها معمولاً جادوگران با زهر خود به دشمنانشان آسیب می‌زنند.
4. محققان در حال بررسی خواص درمانی زهر برخی از مارها هستند.
5. او از شنیدن نام زهر، به یاد تجربه‌ی تلخ گذشته‌اش افتاد.

امیدوارم این جملات برای شما مفید باشند!