کلمه "سپهر" در زبان فارسی به معنای آسمان یا دایره‌ای است که ستاره‌ها در آن قرار دارند و در اشعار و متون ادبی به کار می‌رود. در اینجا برخی از قواعد و نکات نگارشی مربوط به این کلمه آورده شده است:

1. نحوه نگارش: "سپهر" باید به صورت صحیح نوشته شود و از به کار بردن شکل‌های اشتباه یا تلفظ نادرست آن جلوگیری شود.

2. تلفظ: این کلمه به صورت "سپهَر" تلفظ می‌شود. توجه به تلفظ صحیح، به‌خصوص در محاورات ادبی و شعری اهمیت دارد.

3. کاربرد ادبی: "سپهر" در شعر فارسی به وفور استفاده می‌شود. شاعران برای به تصویر کشیدن مفاهیمی نظیر عشق، حیات، یا طبیعت از این واژه بهره می‌برند.

4. قواعد نحوی:

   • "سپهر" عمدتاً به عنوان اسم به کار می‌رود و می‌تواند فاعل، مفعول یا مبتدای جمله باشد:
     • مثال: سپهر آبی است. ( Here "سپهر" as the subject)
     • مثال: من به سپهر نگاه کردم. ( Here "سپهر" as the object)

5. قواعد صرفی: این کلمه در جمع مورد استفاده قرار نمی‌گیرد و عمدتاً به شکل مفرد به کار می‌رود.

6. هم‌رسانی با دیگر کلمات: معمولاً "سپهر" را می‌توان با صفات یا القاب اضافه کرد، مانند "سپهر آبی" یا "سپهر آسمانی".

7. نکات نگارشی:
   • در متن‌های رسمی و علمی، بهتر است به‌کارگیری این کلمه با دقت و در راستای موضوع بحث انجام شود.
   • از علائم نگارشی مناسب برای جداسازی و تزیین متن استفاده شود، مثلاً استفاده از ویرگول یا نقطه برای جلوگیری از ابهام.

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی و زیبایی هر چه بیشتر از کلمه "سپهر" در نگارش‌های خود استفاده کنید.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "سپهر" در جمله آورده شده است:

1. سپهر آسمان پر از ستاره‌های درخشان بود.
2. او در سپهر موسیقی به عنوان یک هنرمند برجسته شناخته می‌شود.
3. در سپهر زندگی، هر فردی داستان منحصر به فرد خود را دارد.
4. سپهر علم و دانش نیازمند تلاش و پشتکار است.
5. دوستداران علم و هنر در سپهر فرهنگی کشور ما نقش مهمی ایفا می‌کنند.

اگر نیاز به مثال‌های بیشتری دارید یا سوال دیگری دارید، حتماً بفرمایید!