کلمه "شافعی" در زبان فارسی به عنوان یک صفت و نام مذهبی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در زیر به برخی از قواعد نگارشی و دستوری مربوط به این کلمه اشاره می‌شود:

1. نحوه نوشتار: "شافعی" با "ش" بزرگ آغاز می‌شود در صورتی که در متن معمولی آمده باشد. اما در صورت استفاده از آن به عنوان صفت یا در جملات عمومی می‌توان از "شافعی" با "ش" کوچک استفاده کرد.

2. جنس و تعداد: "شافعی" به عنوان صفت مذهبی به هیچ جنس یا تعدادی خاص محدود نمی‌شود و می‌تواند به هر دو جنس (مرد و زن) اشاره کند. برای مثال:

   • او یک فرد شافعی است.
   • این گروه شافعیان هستند.

3. ترکیب با دیگر کلمات: معمولاً می‌توان "شافعی" را با دیگر کلمات ترکیب کرد. مثلاً:

   • شافعی مذهب
   • علمای شافعی

4. نحوه تلفظ: در زبان فارسی، تلفظ صحیح این کلمه به صورت "شَافِعی" است و باید به نکته‌های تلفظی دقت شود.

5. رعایت فاصله‌ها: در نوشتار فارسی، بعد از کلمات و نشانه‌ها باید فاصله‌ها رعایت شود. برای مثال:

   • "او یک شافعی است." بین کلمات و پس از نقطه باید فاصله وجود داشته باشد.
6. استفاده در متن: این کلمه معمولاً در متون مذهبی، تاریخی یا فرهنگی به کار گرفته می‌شود و باید در جایی به کار رود که مربوط به مذهب شافعی یا پیروان آن باشد.

با رعایت این قواعد می‌توان استفاده‌ی صحیح و مؤثری از کلمه "شافعی" در جملات و متون مختلف داشت.

البته! در اینجا چند مثال برای استفاده از کلمه "شافعی" در جمله آورده شده است:

1. مذهب شافعی یکی از چهار مذهب بزرگ اسلامی است که پیروان بسیاری در کشورهای مختلف دارد.
2. او به عنوان یک عالم برجسته در مذهب شافعی، کتاب‌های متعددی در زمینه فقه اسلامی نوشته است.
3. در بحث‌های فقهی، نظرات شافعی همیشه مورد توجه علمای دیگر مذاهب قرار می‌گیرد.
4. خانواده‌اش از پیروان مذهب شافعی بودند و به اصول آن پایبند بودند.
5. در کلاس درس، استاد به توضیح تفاوت‌های بین مذهب شافعی و دیگر مذاهب پرداخت.

اگر به مثال‌های بیشتری نیاز دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!