صغیر

کلمه "صغیر" در زبان فارسی به معنای کوچک و زیر سن قانونی است و به ویژه در متون فقهی و حقوقی برای اشاره به افراد زیر سن قانونی و یا کسانی که از لحاظ سنی نمی‌توانند از حقوق کامل خود برخوردار باشند، استفاده می‌شود.

قواعد نگارشی برای "صغیر":

1. نقطه‌گذاری:

   • "صغیر" به عنوان یک اسم، نیازی به علامت خاصی ندارد و باید در جملات به صورت طبیعی استفاده شود.
   • همچنین در مواردی که از "صغیر" در ابتدای جمله استفاده می‌شود، باید با حرف بزرگ نوشته شود: "صغیر باید تحت سرپرستی بزرگترها باشد."

2. جنس و جمع:

   • "صغیر" مذکر است، و جمع آن "صغار" (صغیران) است که در متون ادبی و حقوقی استفاده می‌شود.

3. نحوه کاربرد در جمله:

   • "در قوانین مدنی، صغیر به کسی اطلاق می‌شود که هنوز به سن قانونی نرسیده است."
   • می‌توان "صغیر" را به عنوان فاعل، مفعول یا صفت در جمله استفاده کرد.

4. نظم دستوری:

   • هنگام استفاده از "صغیر"، ترتیب کلمات باید به گونه‌ای باشد که جمله مفهوم خود را حفظ کند. مثلاً: "صغیر باید از حقوق خود آگاه شود."

5. استفاده در متون حقوقی:

   • در متون قانونی، معمولاً "صغیر" به دقت تعریف و با شرایط خاصی همراه است. به عنوان مثال: "صغیر فاقد اهلیت برای انعقاد قراردادهاست."
6. ترکیب با دیگر کلمات:
   • "صغیر" می‌تواند با دیگر کلمات ترکیب شود، مانند "صغیر قانونی"، "صغیر و کبیر"، که هر کدام به مفهوم خاصی اشاره دارند.

در نهایت، باید توجه داشت که استفاده از کلمه "صغیر" باید در زمینه‌های مناسب و به طور دقیق انجام شود تا ابهامی در فهم آن ایجاد نشود.