کلمه "ظهور" در زبان فارسی به معنای نمایان شدن، آشکار شدن یا به وقوع پیوستن است. برای استفاده صحیح از این کلمه و رعایت قواعد نگارشی و ادبی در آن، چند نکته مهم به شرح زیر است:

1. استفاده در جملات:

   • در جملات می‌توان از "ظهور" به عنوان فعل و همچنین به عنوان اسم استفاده کرد. مثلاً: "ظهور حقیقت گاهی زمان‌بر است." یا "ایران در زمان حکومت صفویه، شاهد ظهور هنرهای جدید بود."

2. نکندن و نوشتار صحیح:

   • کلمه "ظهور" به صورت صحیح نوشته می‌شود و از هر گونه اختصار یا تغییر در آن باید پرهیز کرد.

3. قواعد املایی:

   • در جملات باید دقت کنید که "ظهور" با حروف و نشانه‌های مناسب نوشته شود و با توجه به ساختار جملات با دیگر کلمات هم‌خوانی داشته باشد.

4. استفاده از مضارع و ماضی:

   • "ظهور" در زمان ماضی و مضارع نیز قابل استفاده است. مثلاً: "دولت وعده داد که در آینده‌ای نزدیک، ظهور تغییرات اساسی را شاهد خواهیم بود."
5. استفاده مجازی:
   • کلمه "ظهور" می‌تواند به صورت مجازی نیز در متن‌ها و اشعار استفاده شود. مثلاً: "ظهور عشق در دل، زندگی را رنگین می‌کند."

با رعایت این نکات، می‌توان از کلمه "ظهور" به شکل درست و تاثیرگذار در نوشتار استفاده کرد.

1. ظهور نور خورشید در صبح، زندگی را دوباره احیا می‌کند و شادی را به همراه می‌آورد.
2. ظهور تکنولوژی‌های نوین، تحولی عظیم در شیوه ارتباطات و زندگی روزمره مردم ایجاد کرده است.
3. در تاریخ، ظهور بعضی شخصیت‌های بزرگ باعث تغییرات بنیادی در مسیر ملت‌ها شده است.