عبارت "عرض حیات" به معنای "مدت زمان زندگی" یا "زمان زندگی" به کار می‌رود. در نوشتار رسمی و ادبی فارسی، رعایت چند نکته نگارشی و دستوری در استفاده از این عبارت ضروری است:

1. نقطه‌گذاری: اگر "عرض حیات" به عنوان یک جمله مستقل یا بخشی از جملات باشد، باید به نگارش صحیح آن توجه شود. به عنوان مثال: "عرض حیات انسان محدود است."

2. تطابق با ساختار جمله: هنگام استفاده از این عبارت، باید اطمینان حاصل کرد که در بافت جمله، معنی آن به خوبی منتقل شود. مثلاً: "عرض حیات او بسیار کوتاه بود."

3. استفاده از عبارات مشابه: در برخی موارد ممکن است استفاده از عبارات مشابه مانند "مدت حیات" یا "طول عمر" نیز مناسب باشد. انتخاب واژه باید با توجه به context و سبک نوشتار انجام شود.

4. قافیه و وزن در شعر: در اشعار فارسی، "عرض حیات" به دلیل وزن و قافیه می‌تواند در جاهای خاص به کار رود.

5. نکات معنایی: توجه به مفهوم دقیق عبارت، مناسب بودن آن با موضوع و محتوا، و پرهیز از ابهام در متن مهم است.

به طور کلی، "عرض حیات" به صورت صحیح و در کلمات و جملات متناسب با معنا و بافت، باید مورد استفاده قرار گیرد.