کلمه "عطر" در زبان فارسی به معنای بوی خوش و خوشبوکننده‌ها است و در جملات و متون مختلف به کار می‌رود. در این‌جا به برخی از قواعد و نکات نگارشی مرتبط با این کلمه پرداخته می‌شود:

1. نوشتار صحیح: کلمه "عطر" به همین شکل نوشته می‌شود و در متون رسمی، نوشته‌های ادبی و غیره به کار می‌رود.

2. قید و صفت: می‌توان از صفت‌های مختلف برای توصیف عطر استفاده کرد، مانند "خوشبو"، "ملایم"، "تند" و غیره. مثلاً: "عطر خوشبوی گل‌ها."

3. ترکیب و استفاده: عطر می‌تواند در ترکیب با سایر کلمات به کار رود. به عنوان مثال:

   • "عطر گل محمدی"
   • "عطر مجلل"
   • "عطر طبیعی"

4. جایگاه در جمله: کلمه "عطر" می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول و یا مسند در جملات مختلف به کار رود:

   • "عطر در اتاق پخش شد." (فاعل)
   • "من عطر جدیدی خریدم." (مفعول)
   • "این عطر بسیار خوشبو است." (مسند)

5. جمع و مفرد: کلمه "عطر" در فارسی جمع نمی‌شود، اما می‌توان این کلمه را در ترکیب با کلمات دیگر به صورت جمع به کار برد، مثلاً "عطرها".

6. مناسبت و زمینه‌ها: در نوشته‌های هنری، ادبی و تبلیغاتی، کلمه "عطر" معمولاً در بیان احساسات و حالات جالب و زیبایی‌شناختی به کار می‌رود.

7. توجه به املای صحیح: در نوشتارهای رسمی و ادبی، مهم است که گرامر و املا رعایت شود. برای مثال نوشتن کلمات هم‌خانواده و روایت‌های مرتبط.

استفاده از کلمه "عطر" در متون فارسی به دلیل زیبایی و جذابیتی که دارد، بسیار رایج است.

1. عطر گل‌های بهاری در هوا پیچیده بود و حس تازگی را به من منتقل می‌کرد.
2. او با عطر محبوبش وارد مهمانی شد و تمام نگاه‌ها را به خود جلب کرد.
3. عطر خوشبویی که از دست‌هایش به مشام می‌رسید، یادآور لحظات شیرین گذشته بود.