کلمه "غائب" در زبان فارسی به معنای شخص یا چیزی است که در حال حاضر در محل مورد نظر نیست. در اینجا به برخی از قواعد و نکات نگارشی مربوط به این کلمه اشاره می‌کنیم:

1. تعریف و کاربرد: "غائب" به معنای شخصی است که در مکانی حاضر نیست، و در مباحث نحوی و صرفی برای اشاره به ضمایر غائب نیز استفاده می‌شود.

2. نحوه جملات: در جملات فارسی، در صورتی که بخواهیم به شخص یا چیزی غائب اشاره کنیم، معمولاً از فعل‌های مخصوص استفاده می‌کنیم. مثلاً:

   • او در جلسه حاضر نیست. (اینجا "او" غائب است)
   • کتاب روی میز است، اما من آن را نمی‌بینم. (کتاب غائب یا دور از دسترس است)

3. استفاده از ضمایر غائب: در زبان فارسی، از ضمایر "او"، "آنها"، "اینها" برای اشاره به غائب‌ها استفاده می‌شود.

4. ساختار جملات: جملات به گونه‌ای باید تنظیم شوند که معنی واضح و روشنی بین غائب و فعل یا صفت و فاعل وجود داشته باشد.

5. نکات نگارشی:
   • استفاده صحیح از ویرگول و سایر علائم نگارشی در تفکیک جملات یا عبارات غائب ضروری است.
   • توجه به املای صحیح کلمات و استفاده از "غایب" به عنوان صفت و "غائب" به عنوان اسم باید مدنظر قرار گیرد.

با توجه به نکات بالا، می‌توانید جملات واضح و درستی با کلمه "غائب" بسازید و از محتوای خود به درستی استفاده کنید.

1. در این جلسه، غائب بودن برخی از دانش‌آموزان باعث شد که موضوعات مهمی نادیده گرفته شوند.
2. غائب بودن او در مراسم ملی، سوالات زیادی را در بین دوستانش ایجاد کرد.
3. به دلیل غائب بودن پدر در مراسم، همه اعضای خانواده احساس خلأ کردند.