کلمه "استغنا" در زبان فارسی به معنای بی‌نیازی و عدم نیاز به چیزی است. برای استفاده صحیح و نگارشی این کلمه، رعایت چند نکته می‌تواند مفید باشد:

1. نحوه نوشتار: کلمه "استغنا" باید به همین شکل نوشته شود و دقت کنید که هیچ حرفی جا نیفتاده باشد.

2. موقعیت فعل: "استغنا" می‌تواند به عنوان اسم و یا به عنوان بخشی از فعل در جملات به کار رود. مثلاً:

   • "او به استغنای مالی دست یافت."
   • "استغنای او از دنیا باعث آرامش روحش شده است."

3. صرف و نحو: این کلمه معمولاً به‌صورت اسم و در حالتی عطفی یا توصیفی مورد استفاده قرار می‌گیرد. توجه به جملات و ساختار آن‌ها در کنار این کلمه مهم است.

4. همریشه‌ها: می‌توان به همریشه‌های این کلمه نیز توجه کرد. مانند "استغنا کردن"، "مستغنی" و "غنی".

5. نکات نگارشی: مانند سایر کلمات فارسی، در نگارش رسمی، توجه به علائم نگارشی (نقطه، ویرگول و ...) و رعایت املای صحیح امری ضروری است.

با رعایت این نکات، می‌توانید به‌خوبی از کلمه "استغنا" در نگارش خود استفاده کنید.

1. او با اتکاء به خود و توانایی‌هایش، احساس استغنا می‌کرد و نیازی به دیگران نداشت.
2. استغنا از مادیات، او را به سمتی روحانی و معنوی سوق داد.
3. در روزهای سخت، استغنا و استقلال او به او کمک کرد تا به راحتی مشکلات را پشت سر بگذارد.