کلمه "غضب" در زبان فارسی به معنای خشم و غضب است و از لحاظ نگارشی و قاعده‌مند به شرح زیر است:

1. نوشتار صحیح: کلمه "غضب" به همین شکل و با همین املاء نوشته می‌شود و هیچ گونه تغییرات املایی ندارد.

2. علامت‌گذاری: در صورتی که "غضب" در وسط یک جمله قرار گیرد، باید به قواعد علامت‌گذاری توجه شود. مثلاً:

   • او به شدت غضب کرد.

3. صرف و نحو:

   • "غضب" به عنوان اسم و به معنای خشم به کار می‌رود. می‌توان آن را در جملات مختلف به کار برد:
     • "غضب او هیچ‌گاه پایانی ندارد."

4. مترادف‌ها و متضادها:

   • مترادف: خشم، بازتابش، کینه
   • متضاد: آرامش، سکون، تحمل
5. کاربرد در زبان و ادب:
   • "غضب" در اشعار و متون ادبی نیز به وفور یافت می‌شود و به عنوان یک واژه احساسی و قوی به کار می‌رود.

در نهایت، در نگارش و استفاده از کلمه "غضب"، باید به ساختار و قوانین نگارشی توجه داشت تا معنی و مفهوم کلام به درستی منتقل شود.

1. غضب او به قدری شدید بود که هیچ‌کس جرأت نداشت در آن لحظه نزدیکش شود.
2. با وجود آنکه تحت تأثیر غضب بود، سعی کرد آرامش خود را حفظ کند و از تصمیمات impulsive جلوگیری کند.
3. هنگامی که حقیقت را فهمید، غضب او به ناگهان به ناامیدی تبدیل شد.