غیظ

کلمه "غیظ" به معنای خشم و غضب است و در زبان فارسی از نظر نگارشی و قواعدی با نکات زیر همراه است:

1. نحوه نوشتن: کلمه "غیظ" به صورت صحیح و با توجه به قواعد املایی فارسی نوشته می‌شود. این کلمه دارای دو حرف و یک علامت حرکتی (زیر یک حرف) است.

2. تلفظ: تلفظ صحیح آن به صورت "غَیْظ" است. حرف "غ" در اینجا می‌تواند به عنوان همزه در نظر گرفته شود و در زبان فارسی معمولاً به شکل غین تلفظ می‌شود.

3. نوع کلمه: "غیظ" یک اسم است و به حالت‌های متفاوتی می‌تواند صرف شود.

4. ترکیب‌ها و عبارات: این کلمه معمولاً در ترکیب با کلمات دیگر برای بیان خشم و غضب استفاده می‌شود، مثلاً "غیظ و غضب" یا "غیظ کردن".

5. مسائل نگارشی: در متن‌های رسمی و ادبی و شعر، این کلمه می‌تواند به عنوان یک واژه توصیفی یا عاطفی به کار رود.

6. آداب زبانشناسی: مانند دیگر کلمات، باید از استفاده نابجا و نادرست این کلمه در نوشتن پرهیز کرد و تنها در مواقعی به کار برد که معنا و مفهوم آن دقیقاً مورد نیاز باشد.

اگر پرسشی خاص در مورد کاربرد یا نکات نگارشی بیشتری دارید، لطفاً بفرمایید!

1. وقتی که او به کلمات ناپسند اشاره کرد، غیظ در چهره‌ام موج زد.
2. غیظ او به حدی رسید که نتوانست احساساتش را کنترل کند و شروع به فریاد زدن کرد.
3. در لحظه‌ای که او بی‌احترامی کرد، غیظ همه دوستانش را برانگیخت و شرایط را به تنش کشید.