کلمه "فرمانده" از نظر قواعد فارسی و نگارشی به شرح زیر است:

1. ساختار کلمه: "فرمانده" یک کلمه مرکب است که از دو بخش "فرمان" و "ده" تشکیل شده است. "فرمان" به معنای دستوری است که صادر می‌شود و "ده" به معنای کسی است که آن فرمان را می‌دهد.

2. نوع کلمه: "فرمانده" یک اسم است و به شخصی اشاره دارد که مسئولیت یا سمت رهبری و هدایت یک گروه یا واحدی را بر عهده دارد.

3. جمع‌سازی: جمع "فرمانده" "فرماندهان" یا "فرمانده‌ها" است. در نوشتار رسمی بهتر است از "فرماندهان" استفاده شود.

4. نقطه‌گذاری: این کلمه در جملات باید به درستی و در جای مناسب خود قرار گیرد. معمولاً در جملات خبری، این کلمه بعد از فعل قرار می‌گیرد.

5. اصطلاحات مرتبط: در زبان فارسی، اصطلاحات و عبارات مختلفی با کلمه "فرمانده" وجود دارد، مانند "فرماندهی" (فرآیند یا عمل رهبری) و "فرماندهی واحد" (رهبری یک گروه خاص).

6. مورد استفاده: این کلمه در متون نظامی، مدیریتی، اجتماعی و آموزش و پرورش به وفور استفاده می‌شود.

7. توجه به املای صحیح: در نوشتن این کلمه باید به املای آن دقت کرد و از نوشتن نادرست آن (مثلاً "فرمانده") پرهیز کرد.

در نهایت، "فرمانده" یک اصطلاح مهم و پرکاربرد در زبان فارسی است که به دلایل مختلف در متون مختلف با معانی و مفهوم‌های گوناگون به کار می‌رود.

1. فرمانده نیروهای ویژه با برنامه‌ریزی دقیق، عملیات نجات گروگان‌ها را به خوبی مدیریت کرد.
2. در جلسه صبحگاهی، فرمانده به تمام اعضای تیم دستورالعمل‌های مهم را ابلاغ کرد.
3. احترام به فرمانده و رعایت سلسله‌مراتب در هر سازمان نظامی از اصول اساسی موفقیت است.