کلمه "فطری" از ریشه "فطر" به معنی "آفریدن" است و به طور خاص به ویژگی‌ها یا چیزهایی اشاره دارد که به طور طبیعی و ذاتی در فرد یا موجودی وجود دارد. در زبان فارسی، قواعد نگارشی و دستوری خاصی برای استفاده از این کلمه وجود دارد:

1. نحوه نوشتن: کلمه "فطری" به صورت صحیح با حرف "ط" نوشته می‌شود و به شکل "فطری" و "فطریات" در کار برد می‌باشد.

2. جنس و شمار: "فطری" یک صفت است و به صورت مذکر و مؤنث استفاده می‌شود. برای مثال، می‌توان گفت: "این رفتار فطری است".

3. ترکیب‌ها: کلمه فطری می‌تواند با دیگر کلمات ترکیب شود، مانند "احساس فطری" یا "فطریات انسانی".

4. سخن‌وری: در بحث‌های فلسفی یا روان‌شناختی، "فطری" معمولاً برای اشاره به چیزهایی به کار می‌رود که در نهاد انسان وجود دارد و به عنوان قدرت‌های ذاتی یا طبیعی در نظر گرفته می‌شود.

5. صرف و نحو: در جملات، این کلمه می‌تواند به عنوان صفت به کار رود: "شخصیت فطری او نمایان است".

6. نکته‌های نگارشی: هنگام نوشتن متن، توجه به محل قرارگیری کلمه "فطری" در جمله و هماهنگی آن با سایر کلمات از اهمیت بالایی برخوردار است.

با رعایت این نکات می‌توانید از کلمه "فطری" به درستی و به طور مؤثر در نوشتار خود استفاده کنید.

1. تمایل به یادگیری یک ویژگی فطری در انسان‌هاست که از دوران کودکی آغاز می‌شود.
2. محبت به طبیعت یکی از احساسات فطری است که در همه فرهنگ‌ها وجود دارد.
3. برخی از توانایی‌ها و استعدادها در افراد، فطری بوده و نیاز به پرورش و تربیت دارند.