قابلیت

کلمه «قابلیت» به معنای توانایی یا مهارت‌های خاص در انجام یک کار یا فعالیت استفاده می‌شود. در زبان فارسی، برای نوشتن و استفاده از این کلمه برخی نکات قواعدی و نگارشی وجود دارد که به شرح زیر است:

1. نوشتار صحیح: کلمه «قابلیت» به همین صورت و با حروف درست نوشته می‌شود و نباید املای آن تغییر کند.

2. جنس کلمه: «قابلیت» از نوع اسم است و به معنای خاص یا کلی بودن بستگی به متن دارد.

3. نقش نحوی: «قابلیت» می‌تواند به عنوان اسم فاعل در جملات مختلف به کار رود و معمولاً می‌تواند ادوات وصفی و اضافی را به خود اختصاص دهد. مثلاً:

   • قابلیت‌های این نرم‌افزار بسیار زیاد است.
   • او قابلیت‌های بالایی در یادگیری دارد.

4. مفرد و جمع: "قابلیت" در حالت مفرد به کار می‌رود و جمع آن «قابلیت‌ها» است:

   • قابلیت‌های جدید این سیستم کارایی آن را افزایش می‌دهد.

5. استفاده در متون رسمی: در متون رسمی و علمی، کلمه «قابلیت» معمولاً با دقت و در زمینه‌های خاص به کار می‌رود، مانند قابلیت‌های علمی، اجتماعی، و فنی.

6. مترادفات: می‌توان از مترادف‌های این کلمه نیز بهره برد، مانند «توانایی» و «مهارت»، اما توجه داشته باشید که ممکن است از لحاظ معنایی، نسبت به «قابلیت» تفاوت‌هایی داشته باشند.

با رعایت این نکات می‌توان به درستی از کلمه «قابلیت» در نوشتار و گفتار استفاده کرد.