کلمه "اسم ذات" به معنای اسم‌هایی است که خود عین واقعیت را بیان می‌کنند و به اصطلاح اسم تام به شمار می‌آیند. در زبان فارسی، برای نگارش و استفاده از "اسم ذات" قواعد خاصی وجود دارد که به شرح زیر است:

1. تعریف دقیق:

   • اسم ذات به نام‌هایی اطلاق می‌شود که برای عین وجود، شخص یا شیء به کار می‌روند، مانند "مریم"، "کتاب"، "خودرو".

2. نحوه استفاده:

   • این نوع اسم‌ها معمولاً به عنوان فاعل، مفعول و یا دیگر نقش‌های دستوری در جملات به کار می‌روند.
   • مثال: "مریم کتاب را خواند." (اسم ذات: مریم)

3. نوع‌های اسم ذات:

   • می‌تواند اسم خاص (مانند نام افراد و مکان‌ها) یا اسم عام (مانند اشیاء و مفاهیم) باشد.

4. نکات نگارشی:

   • در نگارش و استفاده از اسم‌های ذات، باید به قواعد دستوری همچون هم‌خوانی در تعداد و جنس (مؤنث و مذکر) توجه کرد.
   • همچنین، در نوشتار رسمی از نوشتن اسم‌های ذات با حروف بزرگ (رزرو شده) برای اسم‌های خاص استفاده می‌شود.
5. مثال‌های کاربردی:
   • برای اسم خاص: "تهران یکی از بزرگ‌ترین شهرهای ایران است."
   • برای اسم عام: "کتاب‌ها در کتابخانه قرار دارند."

با رعایت این قواعد، می‌توان به طور مؤثر و صحیح از اسم‌های ذات در نگارش و مکالمه استفاده کرد.